Κατ' αρχήν πρέπει να δηλώσω ρητά πως καταδικάζω τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται (με καμιά πενηνταριά εξαιρέσεις). Μοιραία όμως είναι κάποτε απαραίτητη. Αν, παραδείγματος χάριν, σε γρονθοκοπήσει κάποιος απρόκλητα για να σου τσαλακώσει τη μούρη επειδή ζηλεύει την ομορφιά σου, οφείλεις να αντισταθείς για να την προστατέψεις. Οφείλεις βέβαια να το επιχειρήσεις αρχικά με επιχειρήματα, να πεις ας πούμε στον επιτιθέμενο ότι είναι κι αυτός καυτό κι ακαταμάχητο αγόρι (μην το παρακάνεις όμως και βρεθείς να τις τρως για σεξουαλική παρενόχληση). Αν δεν τα καταφέρεις με τα λόγια και συνεχίζεις να γρονθοκοπείσαι, τότε δικαιούσαι να χρησιμοποιήσεις χέρια (και πόδια). Αυτή ασφαλώς είναι μία βία καθαρά αμυντική την οποία ακόμα και ο νόμος αναγνωρίζει ενίοτε ως δικαιολογημένη. Αν όμως ο ίδιος ζηλιάρης αντί να σε γρονθοκοπήσει σε αποκαλέσει κακομούτσουνο, τότε δεν δικαιολογείσαι να τον κλωτσοπατινάρεις.
Το γιουρούσι στο γερμανό πρόξενο και την εμπορική αντιπροσωπεία είχε ως αφορμή τις δηλώσεις ενός γερμανού υφυπουργού περί της παραγωγικότητας των ελλήνων εργαζομένων. Είχε όμως ως αίτιο τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν -μεταξύ άλλων και- οι επιτιθέμενοι να χάσουν τη δουλειά τους, μετά μάλιστα από μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης, διαδοχικές μειώσεις των μισθών τους και απώλεια των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Γιατί όμως έγινε στόχος ο γερμανός πρόξενος και ποια η προσωπική του ευθύνη στην απαξίωση των επιτιθέμενων εργαζομένων; Ο πρόξενος δέχτηκε την επίθεση απλά γιατί εκπροσωπεί τη χώρα του στην Ελλάδα. Μπορεί νά 'ναι και το καλύτερο παιδί, ένθερμος φιλέλληνας, μπορεί να συμπονά κάθε ταλαιπωρημένο προλετάριο, στην παρούσα φάση όμως ήταν ένα σύμβολο που έσκασε μύτη σε ακατάλληλο χωροχρόνο. Αυτό που εκπροσωπεί είναι εξάλλου το γρανάζι ενός συστήματος που ασκεί έμμεση μεν, ακραία δε βία.
Το πρόβλημα που εντοπίζω εγώ δεν είναι τόσο τα γιαούρτια και οι καφέδες, ούτε καν οι φάπες. Είναι η πάγια ολίσθηση της αντιμετώπισης ενός ζητήματος καθαρά ταξικού σε εθνικό επίπεδο. Ανέκαθεν οι επικυρίαρχοι των λαών χρησιμοποιούσαν αυτό το σχήμα για να διατηρούν και να ενισχύουν την επικυριαρχία τους. Ανέκαθεν, από την εποχή τουλάχιστον που απόκτησαν οι λαοί εθνικές συνειδήσεις, με την έννοια που τους δίνουμε σήμερα. Ένα πατενταρισμένο, καθολικά επιτυχημένο εφεύρημα του καπιταλισμού.
Όταν λοιπόν η ταξική διαφορά αναδυθεί ως τέτοια μέσα από το απατηλό περίβλημα της εθνικής αντιπαλότητας, τότε οι φάπες θα είναι πιο εύστοχες και πιο επώδυνες για τους αποδέκτες τους.
Το γιουρούσι στο γερμανό πρόξενο και την εμπορική αντιπροσωπεία είχε ως αφορμή τις δηλώσεις ενός γερμανού υφυπουργού περί της παραγωγικότητας των ελλήνων εργαζομένων. Είχε όμως ως αίτιο τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν -μεταξύ άλλων και- οι επιτιθέμενοι να χάσουν τη δουλειά τους, μετά μάλιστα από μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης, διαδοχικές μειώσεις των μισθών τους και απώλεια των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Γιατί όμως έγινε στόχος ο γερμανός πρόξενος και ποια η προσωπική του ευθύνη στην απαξίωση των επιτιθέμενων εργαζομένων; Ο πρόξενος δέχτηκε την επίθεση απλά γιατί εκπροσωπεί τη χώρα του στην Ελλάδα. Μπορεί νά 'ναι και το καλύτερο παιδί, ένθερμος φιλέλληνας, μπορεί να συμπονά κάθε ταλαιπωρημένο προλετάριο, στην παρούσα φάση όμως ήταν ένα σύμβολο που έσκασε μύτη σε ακατάλληλο χωροχρόνο. Αυτό που εκπροσωπεί είναι εξάλλου το γρανάζι ενός συστήματος που ασκεί έμμεση μεν, ακραία δε βία.
Το πρόβλημα που εντοπίζω εγώ δεν είναι τόσο τα γιαούρτια και οι καφέδες, ούτε καν οι φάπες. Είναι η πάγια ολίσθηση της αντιμετώπισης ενός ζητήματος καθαρά ταξικού σε εθνικό επίπεδο. Ανέκαθεν οι επικυρίαρχοι των λαών χρησιμοποιούσαν αυτό το σχήμα για να διατηρούν και να ενισχύουν την επικυριαρχία τους. Ανέκαθεν, από την εποχή τουλάχιστον που απόκτησαν οι λαοί εθνικές συνειδήσεις, με την έννοια που τους δίνουμε σήμερα. Ένα πατενταρισμένο, καθολικά επιτυχημένο εφεύρημα του καπιταλισμού.
Όταν λοιπόν η ταξική διαφορά αναδυθεί ως τέτοια μέσα από το απατηλό περίβλημα της εθνικής αντιπαλότητας, τότε οι φάπες θα είναι πιο εύστοχες και πιο επώδυνες για τους αποδέκτες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου