Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Ωραία πού 'ναι η Κυριακή!

Μουσική: Γιάννης Στουρνάρας
Στίχοι: Ένας Στρατρολάριος
Από την ταινία: "Η κόρη μου η τροϊκανίστρια"


Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

ΕΕ και ΝΑΤΟ ειρήνης συνδικάτο

Η σημερινή απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από μερίδα της κοινής γνώμης. Η αλήθεια είναι πάντως πως ήταν απολύτως δικαιολογημένη έστω κι αν υπάρχουν άλλοι υποψήφιοι που άξιζαν το βραβείο εξίσου ή και περισσότερο. Σχετικά επιχειρηματολογεί το Time:

Όταν ο Μανουέλ Μπαρόζο, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ξύπνησε σήμερα το πρωί είπε πως δεν περίμενε να είναι τόσο ωραία μέρα. Στο κάτω κάτω είναι μια στιγμή κατά την οποία η περιοχή ευθύνης του αντιμετωπίζει έναν διαφαινόμενο ως απροσπέλαστο οικονομικό βάλτο, με την ανεργία στα ύψη -ρεκόρ 25% στην Ελλάδα- και μια πολιτική κρίση η οποία έχει μάλλον επιδεινώσει τις ενδοευρωπαϊκές διαφορές παρά ωθήσει τη συνεργασία.
Ωστόσο η απόφαση της νορβηγικής επιτροπής απονομής του Νόμπελ οδήγησε πολλούς να αναρωτηθούν αν το εδρεύων στις Βρυξέλλες μεγαλεπίβολο σχέδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δικαιούται τους επαίνους για την μεταμόρφωση της Ευρώπης από ήπειρο των πολέμων σε ήπειρο της ειρήνης.
Όντως, οι σκεπτικιστές διατείνονται ότι η μεταπολεμική ειρήνη εξασφαλίστηκε με τη συνέργεια πολλών μεγάλων εταίρων, συμπεριλαμβανομένου του ΝΑΤΟ. "Αν θέλουν να απονείμουν ένα βραβείο για τη διατήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη θα πρέπει να το μοιράσουν ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ" είπε ο βρεταννός πρώην υπουργός εξωτερικών Μάλκολμ Ρίφκιντ. "Μέχρι το πέρας του ψυχρού πολέμου, το ΝΑΤΟ ήταν κυρίως που διατήρησε την ειρήνη".
Την ίδια στιγμή το ΝΑΤΟ, που επίσης εδρεύει στις Βρυξέλλες, έσπευσε να συγχαρεί την ΕΕ για το ζωτικό της ρόλο χωρίς να παραβλέψει να αναφερθεί στη δική του συμμετοχή. "Εξ αρχής το ΝΑΤΟ και η ΕΕ μοιράστηκαν κοινές αξίες και συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της Νέας Ευρώπης", είπε ο Άντερς Φογκ Ράσμουνσεν, γενικός γραμματέας της συμμαχίας.
Ο Νάιλ Γκάρντινερ, διευθυντής του "Κέντρου Μάργκαρετ Θάτσερ για την Ελευθερία" του Heritage Foundation, ενός συντηρητικού think tank στην Ουάσινγκτον, τόνισε τη βαρύτητα της υπερατλαντικής συνδρομής στις δεκαετίες μεταπολεμικής ευρωπαϊκής σταθερότητας. "Πιστεύω ότι οι ΗΠΑ έπαιξαν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στην ευρωπαϊκή ειρήνη απ' ότι η ΕΕ", είπε, εξαίροντας ιδιαίτερα την περίφημη ατσάλινη φιλία της Θάτσερ με τον αμερικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν.
Παρά τη βάναυση σύγκρουση στα Βαλκάνια και τις κατ΄αρχήν αναγνωριστικές προσπάθειες άμβλυνσης των εχθροτήτων, η νορβηγική επιτροπή εξήρε την ΕΕ για την προώθηση της συμφιλίωσης, επισημαίνοντας την επικείμενη ένταξη της Κροατίας στην Ένωση καθώς και τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις με το Μαυροβούνιο και τη χορήγηση στη Σερβία καθεστώτος "υποψήφιας προς ένταξη χώρας".
Ο αμερικανός πρέσβης Ρ.Χιλ ο οποίος διαπραγματεύτηκε από κοινού με τον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ τα ειρηνευτικά Σύμφωνα του Ντέιτον το 1995 και σήμερα υπηρετεί ως κοσμήτορας στη "Σχολή διεθνών σπουδών Τζόζεφ Κορμπέλ" του πανεπιστημίου του Ντένβερ, υποστηρίζει ότι η ΕΕ έχει μια πάγια υποχρέωση υποστήριξης των Βαλκανίων. "Ελπίζω ότι η βράβευση δεν αφορά μόνο σε όσα έχουν ήδη γίνει αλλά και σε αυτά που είναι αναγκαίο να γίνουν", δήλωσε. "Πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμα εκκρεμότητες στα Βαλκάνια, όπως π.χ. στη Μακεδονία, αν πρόκειται να κατονομάσω χώρες στις οποίες υπάρχουν προβλήματα. Ελπίζω ότι η ΕΕ θα ανανεώσει το ενδιαφέρον της στην περιοχή".
Η Ξένια Ντόρμαντι, αναλυτής του Chatham House με αντικείμενο την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ βρέθηκε την Παρασκευή στις Βρυξέλλες. Δήλωσε την ικανοποίηση αλλά και τη δυσπιστία της. "Ωστόσο", είπε, "η βράβευση ήταν δικαιολογημένη. Κανείς δεν μπορεί να τεκμηριώσει αντιρρήσεις στο ότι η ΕΕ έχει εφαρμόσει την ειρήνη επί μιας ηπείρου η οποία για αιώνες δεν την απολάμβανε. Η ιδέα ότι θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα μια σύγκρουση μεταξύ εταίρων της ΕΕ δεν περνά καν από το νου μας".



Το ΝΑΤΟ φέτος αδικήθηκε. Οι νορβηγοί έχουν ηθικό χρέος να αποκαταστήσουν την αδικία, έστω του χρόνου.


Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Σύντροφε Χριστόφια, άλλο παπάς, άλλο ζευγάς

Το 1982, όταν ο Δημήτρης Χριστόφιας εξελέγη μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΑΚΕΛ, τα τηλεοπτικά κανάλια στην Ελλάδα ήταν δύο κι εγώ ήμουν 10 ετών. Για μένα τότε η Κύπρος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το σήμα της εκπομπής "Η Κύπρος κοντά μας" με παρουσιαστή τον Κώστα Σερέζη. Τουτέστιν μια μεγάλη απογοήτευση, αφού ως εκπομπή "για μεγάλους" σήμαινε την ώρα για ύπνο. Ή για επανάληψη της αριθμητικής, δεν θυμάμαι τι ώρα το βράδυ προβαλλόταν η εκπομπή.

Από τότε πολλά αντιφατικά προέκυψαν.

Τα κανάλια πολλαπλασιάστηκαν, η "Κύπρος μαζί μας" σταμάτησε αλλά τα μούτρα των σημερινών τηλεστάρ κάνουν το Σερέζη να μοιάζει άγγελος.
Η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε κι εγώ έγινα κομμουνιστής.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας έγινε ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ και μέχρι πριν από λίγα χρόνια αντιδρούσε στην ένταξη της Κύπρου στη ζώνη του ευρώ. Έπειτα έγινε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και πολύ πρόσφατα έβαλε την Κύπρο στη ζώνη του ΔΝΤ.

Η ζωή μας αναγκάζει συχνά να κάνουμε τούμπες, ο ατούμπιστος πρώτος το λίθο βαλλέτω.


Πέρα λοιπόν από τα λάθη που κάνουμε, τις κωλοτούμπες έστω, αυτό που μένει είναι μια απλή παροιμία:
Η παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς.
Ο σοσιαλισμός δε χτίζεται με φτιασιδώματα και ελιγμούς αλλά με δύσκολες και επίπονες ανατροπές. Ομοίως, τρεις, πέντε ή δέκα αριστεροί ηγέτες δεν κάνουν την Ευρωπαϊκή Ένωση φιλάνθρωπη.
Πως το λένε ρε παιδί μου; Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Ανατρέπεται Αλέξη μου.

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Το στομωμένο Gillette του Τσαυτάρη

Ο βουλευτής Τσαυτάρης γκρεμοτσακίστηκε απ' την καρέκλα του και η βουλή έγινε άνω κάτω. Αυτό που κατάλαβα διαβάζοντας την είδηση είναι πως όλη η αναστάτωση προκλήθηκε επειδή ο βουλευτής βρέθηκε στο πάτωμα. Ασφαλώς, για όλα τα ούφο που ψηφίζουν τέτοιους βουλευτές, το λογικό θα ήταν ο Τσαυτάρης να έπεφτε στο ταβάνι. Ο εκπρόσωπος πάντως των νεοναζί που εκείνη την ώρα έκανε επερώτηση, διαμαρτυρήθηκε έντονα καθώς, σύμφωνα με το καταστατικό της αγέλης του, κάθε καθήμενος βουλευτής οφείλει να εγέρθοιτε (ή κάτι τέτοιο) όταν μιλά χρυσαυγίτης. Η πτώση στο πάτωμα θεωρείται από τους χρυσαυγίτες ατόπημα ανάλογης σοβαρότητας με το να κρατά κανείς τη σημαία της επαναστάσεως (με το πουλί) ανάποδα.

Ο Τσαυτάρης πάντως δικαιολογήθηκε για την πτώση προς το πάτωμα επισημαίνοντας πως το πρωί που ξύπνησε βρήκε το Ζιλέτ του στομωμένο και ξυρίστηκε με σουγιά.


Πράξη γκεσταπίτικου περιεχομένου

Μετά την συνθηκολόγηση των ιταλών το 1943 η Ελλάδα περιήλθε σχεδόν στο σύνολό της στη "δικαιοδοσία" των γερμανών. Με την δραστηριοποίηση της Ες Ντε, των Ες Ες και της Γκεστάπο, ξεκίνησε και στην Ελλάδα η μέθοδος των συλλογικών ασύμμετρων αντιποίνων κάθε φορά που η Αντίσταση χτυπούσε γερμανικούς στόχους. Τους ναζί όμως τους βίωσε η κατακτημένη ευρώπη στο πετσί της και τους ξέρει, έστω κι αν σήμερα οι πνευματικοί τους επίγονοι και οι κληρονόμοι των συνεργατών τους ξερνιούνται πάλι στο προσκήνιο από τη μήτρα του καπιταλισμού.

Τέτοια βαριά κληρονομιά ωστόσο δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στους υπανθρώπους που στοιχίζονται με τους σύγχρονους ναζί. Η ελληνική κυβέρνηση, περιδινιζόμενη μέσα στις δεξιές και τις αριστερές (της ευθύνης) αναφορές της, καταφέρνει να αντλήσει έμπνευση κι από αυτή ακόμα την κληρονομιά. Εφαρμόζει λοιπόν τη μέθοδο των ασύμμετρων αντιποίνων, έστω κι απέναντι σε μια αντίσταση σαν αυτή των δήμων και άλλων φορέων που αρνήθηκαν να στείλουν στοιχεία υποψηφίων για την κρεατομηχανή της διαθεσιμότητας.

Η κυβέρνηση καταφεύγει στην υπογραφή πράξης νομοθετικού περιεχόμενου, σύμφωνα με την οποία εντάσσονται στη διαθεσιμότητα όλοι οι υπάλληλοι αορίστου χρόνου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ανεξάρτητα αν τηρούν τις προϋποθέσεις του Ν.4093/2012 και μέχρι οι διευθύνσεις προσωπικού των φορέων να λυγίσουν και να στείλουν τα στοιχεία των "ενόχων". Φροντίζει μάλιστα να δικαιολογήσει την πράξη της αντλώντας από το οπλοστάσιο επιχειρημάτων των ναζί. Αυτοί απέδιδαν "δικαιοσύνη" τιμωρώντας τάχα κοινούς εγκληματίες, η κυβέρνηση χρωματίζει το σωρό των απολυόμενων με την προσθήκη σ'αυτό επτακοσίων "επίορκων". Κι όπως οι ναζί σε έχωναν στο τραίνο κι ενώ σού 'καναν τάχα "αναγκαστική μετακίνηση" για καταναγκαστική εργασία κατέληγες στον κλίβανο, έτσι κι η κυβέρνηση "δεν απολύει" αλλά προωθεί τη "μετακίνηση σε υπηρεσίες αιχμής".

Αν μπορεί να βγει κάτι θετικό από αυτό είναι η κατανόηση από όλους πως δεν αποτελούν για το κράτος τίποτα άλλο παρά αναλώσιμο υλικό, το οποίο όσο δεν αναλώνεται κοστίζει. Αυτό όμως προϋποθέτει μια στοιχειώδη, έστω, ταξική συνειδητοποίηση.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Το κοίτασμα-μαμούθ και η Ελλάς ως εμιράτο

Κοίτασμα-μαμούθ φυσικού αερίου υπάρχει νοτίως της Κρήτης κατά το κάπιταλ που επικαλείται τη Ντόιτσεμπανκ που επικαλείται με τη σειρά της "διαθέσιμες γεωλογικές μελέτες". Κατά το δημοσίευμα τα αποθέματα εκτιμώνται στα 427 δις ευρώ, αν και αναμένονται σεισμολογικές μελέτες που θα είναι έτοιμες του χρόνου και μέχρι να βγουν αυτές η Ντόιτσεμπανκ "διατηρεί απόσταση". Παρ' όλα αυτά στο δημοσίευμα υπάρχουν τεχνικές και οικονομικές λεπτομέρειες, παρουσιάζονται μάλιστα οι τελευταίες σε επίπεδο συγκριτικό με το δημόσιο χρέος της χώρας.
Ο συντάκτης της έκθεσης πάντως προειδοποιεί πως η ευφορία που θα πλημμυρίσει τους έλληνες όταν συνειδητοποιήσουν πως είναι ζάμπλουτοι μπορεί να εκτροχιάσει την προσπάθεια νοικοκυρέματος της οικονομίας.

Η αλήθεια είναι πως είναι νωρίς για να αρχίσουμε να ανοίγουμε σαμπάνιες. Μπορούμε ωστόσο, επικαλούμενοι την βαριά κληρονομιά των "μεταπολιτευτικών" συνηθειών να σπάσουμε έστω μία, εγκαινιάζοντας και βαφτίζοντας το εν λόγω κοίτασμα-μαμούθ. Εξάλλου ο όρος "μαμούθ" αφ' ενός είναι κακόηχος, αφ' ετέρου δίνει μια μπαγιάτικη χροιά στην μελλοντική μας χλιδή.

Επειδή όμως ο τόπος μας έχει υποφέρει από το διχασμό κι επειδή μια σκέτη ονομασία μπορεί να σπείρει τη διχόνοια, υπάρχει η δυνατότητα διπλής ή και τριπλής ονομασίας. Μπορούμε λοιπόν εμείς οι ΑΕΚτζήδες να το βαφτίσουμε "Κοίτασμα-Μπομπ Κοζώνης". Οι παναθηναϊκοί μπορούν να το λένε "Κοίτασμα-πρίγκηψ Αμπντουλαζίζ μπιν Νάσιρ Αλ Σαούντ" ή (για πιο σύντομα) "Κοίτασμα-Τσάκας". Οι ολυμπιακοί πάλι μπορούν να το λένε "Κοίτασμα-Τίμιο πρωτάθλημα".

Καθώς δεν είμαι γεωλόγος, σεισμολόγος, μεγαλοστέλεχος της Ντόιτσεμπανκ ή συντάκτης του κάπιταλ, δεν μπορώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο να υπάρχουν όντως κοιτάσματα φυσικού αερίου νοτίως της Κρήτης. Ασφαλώς "η Ελλάς θα μπορούσε να είναι εμιράτο (αλλά οι ανίκανοι εθνοπατέρες...)" μόνο στο τηγανισμένο μυαλό των εθνόπληκτων. Μπορώ όμως κάλλιστα να συμπεράνω πως, ακόμα κι αν υπάρχει υπόγειος πλούτος, αυτός θα έχει την τύχη που έχουν όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές των αποικιών.
Λίγο νοτιότερα του "κοιτάσματος-μαμούθ" είναι η Αφρική του πετρελαίου και των πολύτιμων ορυκτών.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Ο Αχιλλέας και η ανάπτυξη

Ο Ζήνων ο Ελεάτης ήταν φιλόσοφος του 5ου προ Χριστού αιώνα. Ωστόσο το όνομά του το πρωτοάκουσα στα μαθηματικά και συγκεκριμένα στα "όρια". Κι αυτό γιατί το "παράδοξο του Αχιλλέα και της χελώνας", το οποίο αποδίδεται στο Ζήνωνα, χρησιμοποιούταν από τους καθηγητές για να νοστιμίσει την έννοια του "τείνει σε" των ορίων. Αν θυμάμαι καλά κιόλας, αφού θά 'χουν περάσει καμιά 25αριά χρόνια από τότε που διδασκόμουν τα όρια ως λυκαιόπαις.

Το παράδοξο έχει ως εξής:
Ο Αχιλλέας και η χελώνα ανταγωνίζονται σε αγώνα δρόμου. Επειδή ο Αχιλλέας είναι λάρτζ τύπος, επιτρέπει στη χελώνα να ξεκινήσει τον αγώνα πρώτη. Αυτό είναι και το μοιραίο σφάλμα του. Όταν ο Αχιλλέας ξεκινά να τρέχει, η χελώνα είναι ήδη στο σημείο Χ. Φυσικά ο Αχιλλέας τρέχει με δεκαπλάσια και βάλε ταχύτητα από τη χελώνα. Έτσι σε ελάχιστο χρόνο φτάνει το σημείο Χ. Όμως ήδη η χελώνα, κούτσα κούτσα, έχει φτάσει στο σημείο Ψ. Η απόσταση του σημείου Ψ από το σημείο Χ είναι βέβαια πολύ μικρότερη από την απόσταση αφετηρίας-Χ. Έτσι με μια-δυο δρασκελιές ο Αχιλλέας φτάνει και το σημείο Ψ. Τι να το κάνεις όμως που η χελώνα είναι λίγο πιο πέρα, στο σημείο Ζ. Όσο να φτάσει και το Ζ ο Αχιλλέας, η χελώνα είναι λιγουλάκι πιο πέρα κλπ. Έτσι, ο Αχιλλέας, καταδικασμένος από ένα μυστηριώδες παράδοξο, δεν μπορεί να φτάσει με τίποτα τη χελώνα.


Κάτι τέτοιο μου ήρθε στο νου διαβάζοντας για την ανάπτυξη που θά'ρθει τελικά το 2014, βρέξει-χιονίσει. Εδώ και μια τριετία ακούμε πως η ανάπτυξη έρχεται, του χρόνου, του παραχρόνου, νά 'τη πετιέται. Κάθε χρόνο όμως που περνά, η ανάπτυξη έχει προχωρήσει λίγο πιο πίσω.

Το μόνο παράδοξο βέβαια σ'αυτό είναι ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, και μάλιστα εργαζόμενοι, οι οποίοι ελπίζουν πως όταν έρθει η όποια ανάπτυξη θα αφορά κι αυτούς.

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Ποιος την έχει πιο μεγάλη;

Η προχθεσινή ομιλία του αλβανού προέδρου Σαλί Μπερίσα -επ' ευκαιρία του εορτασμού των 100 χρόνων από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αλβανίας- στην οποία μίλησε για "Μεγάλη Αλβανία από την Πρέβεζα μέχρι το Πρέσεβο και τα Σκόπια μέχρι την Ποντγκόριτσα" ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων.
Χτες ο υπουργός εξωτερικών της χώρας μας Δημήτρης Αβραμόπουλος ακύρωσε το ταξίδι του στα Τίρανα καταγγέλοντας την αλβανική κυβέρνηση για μεγαλοϊδεατισμό. Ο κύριος Αβραμόπουλος εγκάλεσε τον κύριο Μπερίσα λέγοντάς του ότι όταν εμείς οι έλληνες μπαίναμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι αλβανοί έτρωγαν βελανίδια.
Ο κύριος Μπερίσα δεν άφησε αναπάντητο το σχόλιο κομπάζοντας πως όταν οι συμπατριώτες του έχτιζαν πυραμίδες, τους έλληνες τους κυβερνούσε ο Σημίτης.
Ο κύριος Αβραμόπουλος ανταπάντησε πως η Μεγάλη Αλβανία δεν πιάνει μία μπροστά στη Μεγάλη Ελλάδα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών.
Με γραπτή του δήλωση ο κύριος Μπερίσα σημείωσε πως η έκφραση αναφέρεται σε "Ελλάδα των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών" και ότι ο κύριος Αβραμόπουλος επιχειρεί να δημιουργήσει εσφαλμένες εντυπώσεις.
Ο κύριος Αβραμόπουλος διευκρίνισε πως περιλαμβάνει και την Ατλαντίδα στις τρεις ηπείρους και κατηγόρησε τον κύριο Μπερίσα πως έχει βάλει στο μάτι την Πρέβεζα γιατί οι πρεβεζάνες βάζουν κάτω σε ομορφιά τις καλύτερες αλβανίδες.
Ο κύριος Μπερίσα αμφισβήτησε έντονα την ομορφιά των πρεβεζάνων επικαλούμενος τη γνωστή ρήση "στα Γιάννενα είναι οι όμορφες - στην Άρτα οι μαυρομάτες - κι οι νιες από την Πρέβεζα - κοντούλες και γιομάτες", διευκρινίζοντας ωστόσο πως θα τις περιλάβει όλες στη Μεγάλη Αλβανία.
Αναμένεται η απάντηση του κυρίου Αβραμόπουλου.

Ούπς! Λάθος μεγαλοϊδεατισμός...

Απαραίτητη σημείωση: Το 1997 όταν η Αλβανία συνταράσσονταν από το σκάνδαλο των πυραμίδων πρωθυπουργός της ήταν ο Σαλί Μπερίσα. Την ίδια εποχή στην Ελλάδα ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ήταν δήμαρχος Αθηναίων και ο Αντώνης Σαμαράς επιχειρούσε να κάνει την "υπέρβαση" με όχημα την Πολιτική Άνοιξη. Δεκαπέντε χρόνια μετά κι ύστερα από μπόλικες εναλλαγές οι αλβανοί εξακολουθούν να τρώνε στη μάπα Μπερίσα, ενώ εμείς κάναμε το Σαμαρά πρωθυπουργό.
Μετά από κάτι τέτοιο κανείς δεν μπορεί να μας τρομάξει επιβουλευόμενος την πατρίδα μας.
Τα καταφέρνουμε και σ' αυτό καλύτερα απ' όλους.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Το King George, η Μεγάλη Βρεταννία και το Metaxa

Το 1936, τη χρονιά που εγκαινιάστηκε το ξενοδοχείο King George το οποίο μόλις άλλαξε χέρια, τη χώρα την κυβερνούσε ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β'. Ο Γεώργιος, γιος του γερμανόφιλου Κωνσταντίνου του Α', είχε ανέβει για πρώτη φορά στο θρόνο μετά τη μικρασιατική καταστροφή το 1922 κι έμεινε μέχρι το τέλος του '23. Το Νοέμβρη του 1935 επέστρεψε στη χώρα μετά από ένα δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα στο οποίο -παρά την αποχή των δημοκρατικών- ψήφισαν 1.527.714 πολίτες επί συνόλου 1.567.378 εγγεγραμμένων. Ήταν μια από τις πάμπολλες φορές που στις εκλογές ψήφισαν και τα δέντρα. Η συμμετοχή των δέντρων του Υμηττού ήταν καθοριστική και έτσι στην Αττική οι ψήφοι έφτασαν τις 310.685, ενώ στις εκλογές του Ιούνη του ίδιου έτους ήταν μόλις 161.994. Η μοναρχία έλαβε το 97,8% των ψήφων. Σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως μιλάμε για "ποσοστά εκλογών σοβιετικού τύπου", αν και η χώρα μας έχει μακρά παράδοση στο άθλημα και είναι κρίμα να αφήνουμε τη δόξα στους ξένους.

Ο Γεώργιος, αν και γόνος γερμανόφιλων, βρέθηκε εξόριστος στο Λονδίνο υπό τη σκέπη του συνονόματού του Γεωργίου του Ε'. Το γύρισε έτσι σε αγγλόφιλος. Παρ' όλα αυτά στις 5 Μάρτη του 1936 διόρισε το φασίστα και γερμανόφιλο Μεταξά σαν υπουργό στρατιωτικών και λίγο αργότερα, στις 13 Απριλίου, τον διόρισε πρωθυπουργό. Ξεκίνησε έτσι η θαυμαστή περίοδος του Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού όταν η χώρα αναγεννήθηκε (και οι δημοκράτες έκαναν τζάμπα διακοπές στα ξερονήσια). Ο εκρηκτικός συνδυασμός αγγλόφιλου βασιλιά με γερμανόφιλο πρωθυπουργό οδήγησε σε παλινωδίες και επιτόπιες κωλοτούμπες με αποτέλεσμα η εξωτερική πολιτική της χώρας να παίζει τις κουμπάρες μία με τις αγγλικές και μία με τις γερμανικές "εγγυήσεις", μέχρι να παραδοθεί στον Άξονα.
Ο Μεταξάς άφησε σύντομα το μάταιο τούτο κόσμο. Τον Απρίλη του '41 οι γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα. Ο Γεώργιος βέβαια δεν πολυσκοτίστηκε κι αφού έκανε τη διαδρομή Κρήτη-Κάιρο, κατέληξε στο αγαπημένο του Λονδίνο. Μέχρι να ξανακαθίσει βέβαια μετά βαΐων και κλάδων στο σβέρκο της χώρας μας το Σεπτέμβρη του '46. Δυστυχώς γι' αυτόν την πρωταπριλιά του '47 αποδήμησε οριστικά εις Κύριον.

Μας έμεινε όμως το ξενοδοχείο King George Palace για να μας τον θυμίζει. Σήμερα, 66 χρόνια μετά την αποδημία του, το King George ακολουθεί το δρόμο της καρδιάς του και καταλήγει στην αγκαλιά της "Μεγάλης Βρεταννίας". Ο βασιλέας θα αναπαύεται ήσυχα.
Ας πιούμε ένα Metaxa με μπόλικο γύψο πάγο στη μνήμη του.

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ο πρωθυπουργός ήταν απασχολημένος

Σε δηλώσεις αναφορικά με τις «φήμες» περί δήθεν μηνύματος του Πρωθυπουργού στο Eurogroup, που δημοσιεύτηκαν από ιστότοπους στην Ελλάδα και αναδημοσιεύτηκαν από ορισμένα διεθνή Μέσα προχώρησε ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος κος Σίμος Κεδίκογλου.

Ειδικότερα, ο κ. Κεδίκογλου δήλωσε: "Πρόκειται για ασύστολα ψεύδη. Ο πρωθυπουργός είναι ιδιαίτερα απασχολημένος και κανένα μήνυμα δεν έστειλε στο Eurogroup. Εξάλλου όλο το απόγευμα μιλούσε με το Θεό".

Μη κατονομαζόμενα χερουβείμ διέρρευσαν υλικό από τη συνομιλία Αντώνη Σαμαρά-Θεού:

Ο Γιώργος Μεράντζας στα 94χρονα του ΚΚΕ

Ο μεγάλος Γιώργος Μεράντζας ερμηνεύει τη "Δίκοπη ζωή" από τα "Τροπάρια για φονιάδες" του Θάνου Μικρούτσικου και του Μάνου Ελευθερίου στη γιορτή για τα 94 χρόνια του ΚΚΕ.


Του άλλαξα τα φώτα στο κούνημα, ήμουν πολύ ψηλά. Αξιώθηκα όμως επιτέλους να δω από κοντά (σχήμα λόγου) τον σπουδαίο αυτό ερμηνευτή σ' ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια και μάλιστα σε πάρτυ γενεθλίων!
Χιλιόχρονοι!

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Ούτε καν 10.000.000...

Ένας συνεργάτης εταιρείας μάρκετινγκ συνελήφθη σήμερα καθώς κατείχε προσωπικά δεδομένα εννιά εκατομμυρίων πολιτών. Να μην ξεχάσω να αναφέρω πως ήταν "τριανταπεντάχρονος". Πρέπει να είναι πολύ σημαντικό, αφού όλα τα μέσα αναφέρονται πρωτίστως στην ηλικία του.

Διαβάζοντας την είδηση αρχικά έπεσα από τα σύννεφα όπου αιωρούμουν απολαμβάνοντας τη θέα.
Προσγειώθηκα, ευτυχώς ομαλά, σε ένα παχύ στρώμα κοινωνικού αυτοματισμού. Εξετάζεται βλέπεις η ενδεχόμενη διαρροή των στοιχείων από επίορκο υπάλληλο του υπουργείου οικονομικών.
Καθώς όμως τιναζόμουν για να καθαριστώ από τα ρινίσματα θαυμασμού για τη μεγάλη επιτυχία των διωκτικών αρχών, θυμήθηκα αυτό:




Το παραπάνω είναι printscreen από σπαμιές που έστελνε πριν από κάμποσα χρόνια μια εταιρεία επ' ονόματι Runner. Η εταιρεία αυτή διέθετε βέβαια στοιχεία μόλις 4.000.000 πολιτών. Είναι προφανές ότι ο "τριανταπεντάχρονος" την έφαγε λάχανο. Την εποχή εκείνη, τον Ιούνιο του 2005, είχα στείλει mail στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, καταγγέλοντας την εμπορία προσωπικών δεδομένων. Η αλήθεια είναι πως εκπρόσωπος της αρχής επικοινώνησε μαζί μου και ασχολήθηκε με το θέμα. Ωστόσο ποτέ δεν έμαθα την έκβαση της έρευνάς της. Μάλιστα πριν από δυο-τρία χρόνια μου ξαναήρθε σχετικό mail από τους ίδιους εμπόρους.

Το ηθικό δίδαγμα πάντως είναι ενθαρρυντικό. Μπορεί ως πολίτες να είμαστε άχρηστοι για το κράτος, ως προσωπικά στοιχεία όμως είμαστε περιζήτητοι.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Γιατί καλέ δεν ανατρέπουμε τα μέτρα;

"Γιατί", σου λέει, "τόσα χρόνια δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε κανένα από τα εγκληματικά μέτρα; Τι κάνουμε λάθος; Ποιος φταίει;"
Συνήθως βέβαια αυτός που το ρωτά έχει προαποφασίσει για το ποιος φταίει.

Την απάντηση πάντως που αναζητούμε με αγωνία την τελευταία τριετία την έδωσε χτες ο Παναγιώτης Τσαραμπουλίδης, νάμπερ ουάν σε ψήφους αντιπρόσωπος στο 31ο τακτικό συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης:

"Κάτω από αυτές τις συνθήκες τα καταφέραμε και αντέξαμε, γεγονός που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θέλουν να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μαζί, αλλά και να εξακολουθήσουμε να έχουμε την κύρια ευθύνη για τη λειτουργία του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.
Από αύριο, η παράταξη μας συνεχίζει τους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των ανέργων
".


Ο περί ου ο λόγος αντιπρόσωπος είναι ο γραμματέας της ΠΑΣΚΕ νομού Θεσσαλονίκης. Η παράταξή του έλαβε το 42,1% των ψήφων για τη νέα διοίκηση του ΕΚΘ και το 53,68% των ψήφων για την εκλογή αντιπροσώπων στη ΓΣΕΕ. Η Εργατική Ενότητα (ΚΚΕ) πήρε το 25,4%, η ΔΑΚΕ το 17,04% και η Ενωτική Αντιμνημονιακή Συνεργασία το 14,57%. Η τελευταία μάλιστα αποτελεί συνδικαλιστική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και νεοφώτιστων παλαιοπασόκων.

Ο άνθρωπος λέει την αλήθεια. Οι εργαζόμενοι της Θεσσαλονίκης ψήφισαν πασοκάρα. Αύριο η μεγάλη πλειοψηφία, αυτοί που απείσχαν από τις εκλογές του ΕΚΘ, θα κάθονται πάλι με σκυμμένο το κεφάλι και θα αναρωτιούνται:
"Γιατί τόσα χρόνια δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε κανένα από τα εγκληματικά μέτρα; Τι κάνουμε λάθος; Ποιος φταίει;"

Μα ...οι χωριστές συγκεντρώσεις φταίνε καλέ! Αν τις κάναμε παρέα η ΠΑΣΚΕ θα καταποντίζονταν ή θα μετατρεπόταν σε επαναστατικό εργατικό όργανο...

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Σχόλιο για το γιουρούσι στο γερμανό πρόξενο

Κατ' αρχήν πρέπει να δηλώσω ρητά πως καταδικάζω τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται (με καμιά πενηνταριά εξαιρέσεις). Μοιραία όμως είναι κάποτε απαραίτητη. Αν, παραδείγματος χάριν, σε γρονθοκοπήσει κάποιος απρόκλητα για να σου τσαλακώσει τη μούρη επειδή ζηλεύει την ομορφιά σου, οφείλεις να αντισταθείς για να την προστατέψεις. Οφείλεις βέβαια να το επιχειρήσεις αρχικά με επιχειρήματα, να πεις ας πούμε στον επιτιθέμενο ότι είναι κι αυτός καυτό κι ακαταμάχητο αγόρι (μην το παρακάνεις όμως και βρεθείς να τις τρως για σεξουαλική παρενόχληση). Αν δεν τα καταφέρεις με τα λόγια και συνεχίζεις να γρονθοκοπείσαι, τότε δικαιούσαι να χρησιμοποιήσεις χέρια (και πόδια). Αυτή ασφαλώς είναι μία βία καθαρά αμυντική την οποία ακόμα και ο νόμος αναγνωρίζει ενίοτε ως δικαιολογημένη. Αν όμως ο ίδιος ζηλιάρης αντί να σε γρονθοκοπήσει σε αποκαλέσει κακομούτσουνο, τότε δεν δικαιολογείσαι να τον κλωτσοπατινάρεις.

Το γιουρούσι στο γερμανό πρόξενο και την εμπορική αντιπροσωπεία είχε ως αφορμή τις δηλώσεις ενός γερμανού υφυπουργού περί της παραγωγικότητας των ελλήνων εργαζομένων. Είχε όμως ως αίτιο τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν -μεταξύ άλλων και- οι επιτιθέμενοι να χάσουν τη δουλειά τους, μετά μάλιστα από μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης, διαδοχικές μειώσεις των μισθών τους και απώλεια των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Γιατί όμως έγινε στόχος ο γερμανός πρόξενος και ποια η προσωπική του ευθύνη στην απαξίωση των επιτιθέμενων εργαζομένων; Ο πρόξενος δέχτηκε την επίθεση απλά γιατί εκπροσωπεί τη χώρα του στην Ελλάδα. Μπορεί νά 'ναι και το καλύτερο παιδί, ένθερμος φιλέλληνας, μπορεί να συμπονά κάθε ταλαιπωρημένο προλετάριο, στην παρούσα φάση όμως ήταν ένα σύμβολο που έσκασε μύτη σε ακατάλληλο χωροχρόνο. Αυτό που εκπροσωπεί είναι εξάλλου το γρανάζι ενός συστήματος που ασκεί έμμεση μεν, ακραία δε βία.

Το πρόβλημα που εντοπίζω εγώ δεν είναι τόσο τα γιαούρτια και οι καφέδες, ούτε καν οι φάπες. Είναι η πάγια ολίσθηση της αντιμετώπισης ενός ζητήματος καθαρά ταξικού σε εθνικό επίπεδο. Ανέκαθεν οι επικυρίαρχοι των λαών χρησιμοποιούσαν αυτό το σχήμα για να διατηρούν και να ενισχύουν την επικυριαρχία τους. Ανέκαθεν, από την εποχή τουλάχιστον που απόκτησαν οι λαοί εθνικές συνειδήσεις, με την έννοια που τους δίνουμε σήμερα. Ένα πατενταρισμένο, καθολικά επιτυχημένο εφεύρημα του καπιταλισμού.

Όταν λοιπόν η ταξική διαφορά αναδυθεί ως τέτοια μέσα από το απατηλό περίβλημα της εθνικής αντιπαλότητας, τότε οι φάπες θα είναι πιο εύστοχες και πιο επώδυνες για τους αποδέκτες τους.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Απαγορεύεται η είσοδος σε αγνώστους

Μία πολυαγαπημένη μου συνήθεια είναι η ανάγνωση απαγορευτικών προειδοποιήσεων σε εισόδους πολυκατοικιών. Το τι μπορεί κανείς να διαβάσει σ'αυτές δεν περιγράφεται. Είναι όμως απολύτως ενδεικτικό του βαθμού που η ανασφάλεια σε συνδυασμό με τον κοινωνικό αυτοματισμό έχει επηρεάσει τη στάση του καθενός προς τους γύρω του. Ομολογουμένως βέβαια οι καιροί έχουν αλλάξει από τότε που κοιμόμασταν με πόρτες ξεκλείδωτες και ανοιχτά παράθυρα, ή παίζαμε ολημερίς χωρίς να δίνουμε αναφορά για το που και το πως. Ακόμα και τότε πάντως υπήρχε η στρίγκλα που όταν έπεφτε η μπάλα στην αυλή της την έσκαγε, ή ο φοβερός μπάρμπας που σ'έπαιρνε στο κυνήγι αν φώναζες κάτω απ' το παραθύρι του. Χώστους τώρα αυτούς σε διαμέρισμα, πρόσθεσε μερικές πρέζες ανασφάλειας, δώστους και τη διαχείριση της πολυκατοικίας και η "προειδοποίηση" είναι έτοιμη.

Υπάρχουν βέβαια ποικίλες διαβαθμίσεις, ανάλογα με τον οίστρο κάθε συντάκτη. Είναι μεγάλη μου αμέλεια που δεν έχω φωτογραφήσει καταπληκτικές "προειδοποιήσεις", μνημεία της "πατροπαράδοτης ελληνικής φιλοξενίας". Περπατώντας πάντως πρόσφατα στο κέντρο τράβηξα τα παρακάτω δείγματα, σε γειτονικές μάλιστα πολυκατοικίες.


Από τη μέσα μεριά αχνοφαίνεται (ανάποδα) η προτροπή προς ενοίκους: "ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΑΝΟΙΓΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ".
Στην "προειδοποίηση" αυτή συναντάται η ελληνική φιλοξενία με τη δωρικότητα του πνεύματος. Ο συντάκτης είναι φειδωλός στις διατυπώσεις, τόσο που μοιραία δημιουργούνται κάποια ερωτήματα. Όπως π.χ., πως ορίζονται οι "άγνωστοι";
Στο παιδί με την πίτσα επιτρέπεται η είσοδος ή πρέπει πρώτα να πιει τσίπουρα με τους ενοίκους για να γνωριστούν; Ποια είναι η τύχη του καινούργιου βοηθού συντηρητή του ασανσέρ; Συμμετέχουν οι ένοικοι της πολυκατοικίας στις απογραφές πληθυσμού; Ο άγνωστος που συνοδεύει γνωστό θεωρείται γνωστός ή άγνωστος; Οι γνωστοί-άγνωστοι μπαίνουν για δεν μπαίνουν;

Ένα τετράγωνο πιο πέρα ενθουσιάστηκα με αυτό:


Ο γείτονας δεν φείδεται λόγων όπως ο προηγούμενος. Διαβαθμίζει την απαγόρευση στο επίπεδο "αυστηρά" και προσδιορίζει αυτούς στους οποίους απαγορεύει την είσοδο. Και για να είναι ξεκάθαρος απέναντί τους αναφέρει και τα αμυντικά του μέσα. Αν ήμουν δικηγόρος θα μετέφερα την έδρα μου στην πολυκατοικία αυτή και θα έστηνα καραούλι στο θυρωρείο. Όποιον θά 'βλεπα να χτυπά το κουδούνι θα του άνοιγα, θα τον υποδεχόμουν ευγενικά, θα τον ρωτούσα αν έχει σχέση με κάποιον ένοικο, κι όποιον έρμο τον τσάκωνα ασυσχέτιστο θα του τραβούσα μήνυση με τις ευλογίες της πολυκατοικίας. Θα χεζόμουν στο τάλιρο. Αν πάλι ήμουν μπάτσος και με καλούσαν να συλλάβω τους πλασιέ και τους διανομείς θα αυτοκτονούσα (μόνο και μόνο γιατί θά' μουν μπάτσος, άσχετο με την υπόθεση).

Μια πολύ ωραία ιδέα πάντως για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις, ποιος είναι γνωστός, ποιος άγνωστος, ποιος έχει σχέση και ποιος δεν έχει, μπορεί να δώσει μια προειδοποίηση σαν την παρακάτω:


Κοινώς, όποιος παραπλησιάσει πυροβολείται.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Πειραματική προσέγγιση δημοσιονομικής προσαρμογής

Ο Τσαρλς Νταλάρα, αφεντικό του IIF μίλησε σήμερα σε εκδήλωση της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών στην Αθήνα. Ο κύριος Νταλάρα, μεταξύ άλλων, διατύπωσε (με τη σειρά του) την περίφημη ευφημιστική μαλακία, ότι "πρέπει να δοθεί έμφαση στην ανάπτυξη και όχι στις πολιτικές λιτότητας". Τη συγκεκριμένη ατάκα την εκτοξεύουν όλοι οι καλοί μπάτσοι του διεθνούς κυκλώματος των οικονομονταβατζήδων. Παρά πάντως την κατάχρησή της, εξακολουθεί να είναι δραστική. Αφ' ενός μεν γιατί η μέθοδος του καλού και του κακού μπάτσου πάντα πετυχαίνει (κι όποιος βλέπει "Law and Order" το ξέρει), αφ' ετέρου διότι είναι στην ανθρώπινη φύση να χαλαρώνουν οι έξω πρωκτικοί σφιγκτήρες όταν ο σοδομιστής ξεστομίζει ερωτόλογα. Γι' αυτό, κάθε φορά που ένας κακός μπάτσος μιλά για "αναγκαίες μεταρρυθμίσεις", αμέσως ένας καλός μιλά για "έμφαση στην ανάπτυξη". Το πιο διασκεδαστικό πάντως είναι ο τρόπος που αποδίδουν τον "διάλογο" τα ΜΜΕ. Αμέσως μετά την παραπάνω φράση του καλού μπάτσου πρέπει πάντα να ακολουθεί η δημοσιογραφική αξιολόγησή της: ", στέλνοντας μηνύματα προς τους δανειστές μας". Και ούτω καθ' εξής.

Δεν κρύβω όμως πως κάποιες απορίες τις έχω. Ο Τσαρλς Νταλάρα μίλησε για "ιστορική πρόοδο" της Ελλάδας, μίλησε όμως και για "πιο σταδιακή" και "ηπιότερη" δημοσιονομική προσαρμογή. Ανακουφιστικό ακούγεται, αν μη τι άλλο. Ας δούμε όμως επιστημονικά, άρα πειραματικά, τι εννοεί ο εκλεκτός προσκεκλημένος των τραπεζιτών.

Αυτή είναι μια δημοσιονομική προσαρμογή:

Μισό λεπτό, κάτι δεν ταιριάζει... Ναι, είναι όντως μια δημοσιονομική προσαρμογή, είναι όμως ισπανικού τύπου.
Να μια προσαρμοσμένη στην ελληνική δημοσιονομική πραγματικότητα και την ιστορική πρόοδό της:

Το ερώτημα λοιπόν ανάγεται στον τρόπο με τον οποίο μπορεί μια δημοσιονομική προσαρμογή να προσαρμοστεί ηπιότερα.

Ιδού μερικές χρηστές μέθοδοι:

1. Η επιμήκυνση της προσαρμογής (προϋποθέτει κάποιο βαθμό ελαστικότητάς της):
 2. Η σταδιακή προσαρμογή:

3. Το κούρεμα του χρέους:
Πάντως ο κύριος Νταλάρα μίλησε ξεκάθαρα για την αναγκαιότητα ρευστότητας προκειμένου να στηριχθεί η προσαρμογή. Υποθέτω πως εννοεί κάτι τέτοιο:


Πόση ανακούφιση ν'αντέξει πια κανείς;

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Ξενιτιά εντός κι εκτός

Πριν από δυο σαββατοκύριακα καθόμουν σ'ένα τραπέζι δεκατεσσάρων ατόμων και τριών γενεών. Οι πέντε της μεσαίας γενιάς κυμαίνονταν ηλικιακά στα τριανταπέντε με σαράντα. Τρεις εξ αυτών μπαρκάρουν στα καράβια ή ξενιτεύονται στις Αυστραλίες άμεσα, οι άλλοι δύο -η καλή μου κι εγώ- παραμένουμε μέχρι νεωτέρας, αφού ανήκουμε στην προνομιούχα τάξη των εχόντων ακόμα δουλειά. Στο ράδιο έπαιζε ο 902, τυχαία μάλλον, αν και οι οικοδεσπότες ανήκαν κάποτε στην παραδοσιακή αριστερά. Ωστόσο, τα τραγούδια της φτώχειας και της ξενιτιάς διόλου δεν συγκίνησαν τους αυριανούς ξενιτεμένους. Ακόμα κι οι γονείς τους, αυτοί που μεγάλωσαν με τη Μοσχολιού και το Μπιθικώτση συναίνεσαν με ανακούφιση υπέρ της "Λάμψης" (ή νά'ταν η "Σφαίρα";).
Τραπέζι χωρίς κέφι και κέφι χωρίς καψούρα είναι φαίνεται κουτσό.

Κι όμως, τα τραγούδια της φτώχειας και της ξενιτιάς είναι και πάλι επίκαιρα. Με την στενή έννοια που συνηθίζουμε να δίνουμε στο επίκαιρο, εκτιμώντας τις παρούσες συνθήκες ως αμετάκλητες και τις παρελθούσες ως ανεπίστρεπτες. Γιατί η ξενιτιά εδώ γύρω μας πάντα ήταν, απλά κατά το δεύτερο μισό της "χρυσής" τριαντακονταετίας της μεταπολιτευτικής "ακμής" αντιστράφηκε η οπτική μας γωνία προς αυτή κι αλλοτριώθηκε. Οι Ελλάδα έγινε τόπος υποδοχής ξενιτεμένων. Η -όποια- οικονομική πρόοδος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σ' αυτούς. Τα θεμέλιά της όμως ήταν σαθρά και το μόνο που απέμεινε ήταν η λησμονιά του δράματος του ξεριζωμού.

Στο τέλος του 1974 ο Γιάννης Μαρκόπουλος κυκλοφόρησε τους "Μετανάστες", σε στίχους Γιώργου Σκούρτη. Ήταν ο πρώτος καθαρά λαϊκός κύκλος τραγουδιών του συνθέτη κι ευτύχησε να τραγουδηθεί από τη μεγαλύτερη γυναικεία φωνή του ελληνικού τραγουδιού, τη Βίκυ Μοσχολιού κι από το Λάκη Χαλκιά που σ' αυτό το δίσκο έχτισε τον προσωπικό του μύθο.

Το εισαγωγικό τραγούδι του δίσκου, οι "Οκτώ χωριάτες":


Απ' την άλλη δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει πως οι αποστάσεις μικρύναν. Ίσως γι' αυτό φτάσαμε σήμερα νά'μαστε όλοι ξενιτεμένοι στον τόπο μας. Ίσως γι' αυτό το ακριβές παράλληλο του παραπάνω τραγουδιού είναι το παρακάτω, έστω κι αν ο Φρανσουά Βιγιόν που έγραψε τους στίχους έζησε τον δέκατο πέμπτο αιώνα:

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Η βιολογική ταξινόμηση των μπάτσων

Να κάνουμε εξαρχής ξεκάθαρο πως οι μπάτσοι είναι έμβια όντα. Το ότι είναι όντα είναι βέβαια αδιαμφισβήτητο. Το πρόβλημα ξεκινά με την ταξινόμησή τους στο ζωικό βασίλειο. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα επιχειρεί να μελετήσει το παρόν ποστ, το οποίο φυσικά καμία σχέση δεν έχει με τα χτεσινοβραδυνά γεγονότα.

Κάθε νεογέννητος μπάτσος είναι γαλακτοφάγος, συνήθως με τη μέθοδο του θηλασμού. Αυτό είναι ένα αντικειμενικό στοιχείο που αν το προσεγγίσει κανείς μεμονωμένα τείνει στο συμπέρασμα πως οι μπάτσοι ανήκουν στην ομοταξία των θηλαστικών (Mammalia). Κάποιοι μεμονωμένοι επιστήμονες αμφισβητούν τη συγκεκριμένη ταξινόμηση, ισχυριζόμενοι πως η ορθή ομοταξία είναι αυτή των Σαυρόψιδων (Sauropsida). Κύριο επιχείρημά τους είναι ότι οι μπάτσοι εκκολάπτουν (και εκκολάπτονται από) το αυγό του φιδιού. Καθώς επίσης ότι ψεκάζουν δηλητήριο όπως και οι κόμπρες (έστω κι αν το δικό τους αντιμετωπίζεται με Maalox κι όχι αντιοφικό ορό). Αν και μέχρι σήμερα η θεωρία αυτή δεν έχει αποδειχτεί εργαστηριακά, τεκμηριώνεται σε σημαντικό βαθμό με την εις άτοπον απαγωγή. Το δεδομένο είναι ότι τα θηλαστικά είναι η πιο εξελιγμένη ομοταξία του ζωικού βασιλείου με κύρια χαρακτηριστικά την αυξημένη νοημοσύνη, το ανεπτυγμένο νευρικό σύστημα, τον μεγάλο εγκέφαλο και την εξειδίκευση των οργάνων τους. Από τα τέσσερα αυτά κεντρικά χαρακτηριστικά οι εν λόγω επιστήμονες δυσκολεύονται να αμφισβητήσουν την εξειδίκευση των οργάνων των μπάτσων (όργανο της τάξης, όργανο καταστολής κλπ.). Έτσι, ελλείψει και της εργαστηριακής απόδειξης, η θεωρία αυτή μένει αναπόδεικτη. Μοιραία, η συντριπτική πλειοψηφία του επιστημονικού κόσμου τείνει στο ότι οι μπάτσοι είναι θηλαστικά.

Η έτερη ριζοσπαστική θεωρία η οποία διατυπώνεται από τον επιστημονικό κόσμο, είναι πως οι μπάτσοι είναι όντως θηλαστικά και ανήκουν στην οικογένεια των Συιδών (Suidae). Αναλυτικότερα, η θεωρία αυτή κατατάσσει τους μπάτσους στο γένος των Σιδών (Sus), το είδος των Σκροφών (Sus Scrofa) και το υποείδος των Sus Scrofa Domestica. Ισχυρό επιχείρημα όσον αφορά στην ορθότητα της ταξινόμησης αυτής αποτελεί η ακροστιχίδα του είδους (SS), δημοφιλέστατη μεταξύ των στελεχών του κρινόμενου είδους.
Κύριο μειονέκτημα της θεωρίας αυτής είναι η αντιεπιστημονικότητα της διατύπωσής της. Καθώς δεν έχει τύχει θετικής αποδοχής από τις επιστημονικές εκδόσεις, διατυπώνεται συνήθως λεκτικά, με τρόπο μάλιστα στερούμενο στοιχειώδους κομψότητας. Λέγοντας επί παραδείγματι ένας επιστήμων:
"Μικρό μου πόνυ, μικρό μου πόνυ
μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι"
θέτει εν αμφιβόλω την επιστημονική του επάρκεια. Διότι, ως γνωστόν σ' εμάς τους επιστήμονες, το πόνυ ανήκει στο είδος Equus Ferus Cabalus της οικογενείας των Ιππιδών, το οποίο καμία σχέση δεν έχει με τα γουρούνια. Εξάλλου ένας σωστός επιστήμων ποτέ δεν θα αποκαλούσε το κρινόμενο είδος "γουρούνι", πόσο μάλλον συλλήβδην "γουρούνια-δολοφόνοι". Αντίθετα θα χρησιμοποιούσε την επιστημονική ορολογία "σις-σκρόφα" ή έστω στον πληθυντικό "σεις-σκρόφες-δολοφόνοι".

Υπάρχει τέλος μια τρίτη αιρετική θεωρία, σύμφωνα με την οποία οι μπάτσοι ανήκουν στο γένος των Στρουμφιδών (Strumfidae). Η θεωρία αυτή ήταν δημοφιλέστατη στο παρελθόν, είχε μάλιστα διατυπωθεί ευρέως με τη γνωστή επιστημονική ρήση:
"Hyacintho vestis
et albus hats
ipsi non sunt Batsidae
ipsi sunt Strumfidae"

(σε μετάφραση από τα λατινικά:)
"Γαλάζια στολή
και άσπρα καπελάκια
αυτοί δεν είναι Μπάτσοι
αυτοί είναι Στρουμφάκια"
Η θεωρία αυτή ωστόσο ξεπεράστηκε από τη στιγμή που οι μπάτσοι ενδύθηκαν το σύγχρονο χακί ένδυμα.

Η επιστημονική κοινότητα εξακολουθεί πάντως να σπαράσσεται από έριδες αναφορικά με το ζήτημα της ταξινόμησης.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Νο 418

Μεγάλη η χτεσινή και η σημερινή ταλαιπωρία για όσους κυκλοφόρησαν στους δρόμους της Αθήνας πηγαίνοντας στη δουλειά τους. Το συγκοινωνιακό δράμα των συμπολιτών μας οδήγησε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε θεόπνευστους συνειρμούς, αναγκάζοντάς τα να μιλήσουν περί Γολγοθά. Στην επιλογή της λέξης κάποιο ρόλο πρέπει να έπαιξε η αγωνία των μέσων μπας και δεν ψηφιστούν τα νέα μνημόνια και πεινάσει ο εξοντωμένος απ' το περπάτημα και το μποτιλιάρισμα λαός.


Ως ένδειξη σεβασμού για την ταλαιπωρία του αθώου επιβατικού κοινού που υποφέρει από την κοινωνική αναλγησία των απεργών και το απύθμενο θράσος όσων κλείνουν με το έτσι θέλω τους δρόμους δυσφημώντας τη χώρα, η ΜΚΟ Ίδρυμα για την Προστασία της Υγρασίας του Γυμνοσάλιαγκα θεσπίζει ειδική διάκριση για τους πιο αγανακτισμένους ταλαίπωρους. Οι υποψήφιοι καλούνται ενώπιον τριμελούς κριτικής επιτροπής να βλαστημήσουν με τον πιο ευφάνταστο τρόπο τους αχρείους που καταπατούν ασύστολα το ιερό δικαίωμα στην εργασία.
Το πρώτο βραβείο θα είναι επίχρυσο αλλά δεν έχει ακόμα αποφασιστεί αν θα απεικονίζει γυμνοσάλιαγκα ή κωλοτρυπίδα.