Πειραματική προσέγγιση δημοσιονομικής προσαρμογής

Ο Τσαρλς Νταλάρα, αφεντικό του IIF μίλησε σήμερα σε εκδήλωση της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών στην Αθήνα. Ο κύριος Νταλάρα, μεταξύ άλλων, διατύπωσε (με τη σειρά του) την περίφημη ευφημιστική μαλακία, ότι "πρέπει να δοθεί έμφαση στην ανάπτυξη και όχι στις πολιτικές λιτότητας". Τη συγκεκριμένη ατάκα την εκτοξεύουν όλοι οι καλοί μπάτσοι του διεθνούς κυκλώματος των οικονομονταβατζήδων. Παρά πάντως την κατάχρησή της, εξακολουθεί να είναι δραστική. Αφ' ενός μεν γιατί η μέθοδος του καλού και του κακού μπάτσου πάντα πετυχαίνει (κι όποιος βλέπει "Law and Order" το ξέρει), αφ' ετέρου διότι είναι στην ανθρώπινη φύση να χαλαρώνουν οι έξω πρωκτικοί σφιγκτήρες όταν ο σοδομιστής ξεστομίζει ερωτόλογα. Γι' αυτό, κάθε φορά που ένας κακός μπάτσος μιλά για "αναγκαίες μεταρρυθμίσεις", αμέσως ένας καλός μιλά για "έμφαση στην ανάπτυξη". Το πιο διασκεδαστικό πάντως είναι ο τρόπος που αποδίδουν τον "διάλογο" τα ΜΜΕ. Αμέσως μετά την παραπάνω φράση του καλού μπάτσου πρέπει πάντα να ακολουθεί η δημοσιογραφική αξιολόγησή της: ", στέλνοντας μηνύματα προς τους δανειστές μας". Και ούτω καθ' εξής.

Δεν κρύβω όμως πως κάποιες απορίες τις έχω. Ο Τσαρλς Νταλάρα μίλησε για "ιστορική πρόοδο" της Ελλάδας, μίλησε όμως και για "πιο σταδιακή" και "ηπιότερη" δημοσιονομική προσαρμογή. Ανακουφιστικό ακούγεται, αν μη τι άλλο. Ας δούμε όμως επιστημονικά, άρα πειραματικά, τι εννοεί ο εκλεκτός προσκεκλημένος των τραπεζιτών.

Αυτή είναι μια δημοσιονομική προσαρμογή:

Μισό λεπτό, κάτι δεν ταιριάζει... Ναι, είναι όντως μια δημοσιονομική προσαρμογή, είναι όμως ισπανικού τύπου.
Να μια προσαρμοσμένη στην ελληνική δημοσιονομική πραγματικότητα και την ιστορική πρόοδό της:

Το ερώτημα λοιπόν ανάγεται στον τρόπο με τον οποίο μπορεί μια δημοσιονομική προσαρμογή να προσαρμοστεί ηπιότερα.

Ιδού μερικές χρηστές μέθοδοι:

1. Η επιμήκυνση της προσαρμογής (προϋποθέτει κάποιο βαθμό ελαστικότητάς της):

 2. Η σταδιακή προσαρμογή:

3. Το κούρεμα του χρέους:

Πάντως ο κύριος Νταλάρα μίλησε ξεκάθαρα για την αναγκαιότητα ρευστότητας προκειμένου να στηριχθεί η προσαρμογή. Υποθέτω πως εννοεί κάτι τέτοιο:

Πόση ανακούφιση ν'αντέξει πια κανείς;