Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Πράξη γκεσταπίτικου περιεχομένου

Μετά την συνθηκολόγηση των ιταλών το 1943 η Ελλάδα περιήλθε σχεδόν στο σύνολό της στη "δικαιοδοσία" των γερμανών. Με την δραστηριοποίηση της Ες Ντε, των Ες Ες και της Γκεστάπο, ξεκίνησε και στην Ελλάδα η μέθοδος των συλλογικών ασύμμετρων αντιποίνων κάθε φορά που η Αντίσταση χτυπούσε γερμανικούς στόχους. Τους ναζί όμως τους βίωσε η κατακτημένη ευρώπη στο πετσί της και τους ξέρει, έστω κι αν σήμερα οι πνευματικοί τους επίγονοι και οι κληρονόμοι των συνεργατών τους ξερνιούνται πάλι στο προσκήνιο από τη μήτρα του καπιταλισμού.

Τέτοια βαριά κληρονομιά ωστόσο δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στους υπανθρώπους που στοιχίζονται με τους σύγχρονους ναζί. Η ελληνική κυβέρνηση, περιδινιζόμενη μέσα στις δεξιές και τις αριστερές (της ευθύνης) αναφορές της, καταφέρνει να αντλήσει έμπνευση κι από αυτή ακόμα την κληρονομιά. Εφαρμόζει λοιπόν τη μέθοδο των ασύμμετρων αντιποίνων, έστω κι απέναντι σε μια αντίσταση σαν αυτή των δήμων και άλλων φορέων που αρνήθηκαν να στείλουν στοιχεία υποψηφίων για την κρεατομηχανή της διαθεσιμότητας.

Η κυβέρνηση καταφεύγει στην υπογραφή πράξης νομοθετικού περιεχόμενου, σύμφωνα με την οποία εντάσσονται στη διαθεσιμότητα όλοι οι υπάλληλοι αορίστου χρόνου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ανεξάρτητα αν τηρούν τις προϋποθέσεις του Ν.4093/2012 και μέχρι οι διευθύνσεις προσωπικού των φορέων να λυγίσουν και να στείλουν τα στοιχεία των "ενόχων". Φροντίζει μάλιστα να δικαιολογήσει την πράξη της αντλώντας από το οπλοστάσιο επιχειρημάτων των ναζί. Αυτοί απέδιδαν "δικαιοσύνη" τιμωρώντας τάχα κοινούς εγκληματίες, η κυβέρνηση χρωματίζει το σωρό των απολυόμενων με την προσθήκη σ'αυτό επτακοσίων "επίορκων". Κι όπως οι ναζί σε έχωναν στο τραίνο κι ενώ σού 'καναν τάχα "αναγκαστική μετακίνηση" για καταναγκαστική εργασία κατέληγες στον κλίβανο, έτσι κι η κυβέρνηση "δεν απολύει" αλλά προωθεί τη "μετακίνηση σε υπηρεσίες αιχμής".

Αν μπορεί να βγει κάτι θετικό από αυτό είναι η κατανόηση από όλους πως δεν αποτελούν για το κράτος τίποτα άλλο παρά αναλώσιμο υλικό, το οποίο όσο δεν αναλώνεται κοστίζει. Αυτό όμως προϋποθέτει μια στοιχειώδη, έστω, ταξική συνειδητοποίηση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου