Ωραία πού 'ναι η Κυριακή!

Μουσική: Γιάννης Στουρνάρας
Στίχοι: Ένας Στρατρολάριος
Από την ταινία: "Η κόρη μου η τροϊκανίστρια"

ΕΕ και ΝΑΤΟ ειρήνης συνδικάτο

Η σημερινή απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από μερίδα της κοινής γνώμης. Η αλήθεια είναι πάντως πως ήταν απολύτως δικαιολογημένη έστω κι αν υπάρχουν άλλοι υποψήφιοι που άξιζαν το βραβείο εξίσου ή και περισσότερο. Σχετικά επιχειρηματολογεί το Time:

Όταν ο Μανουέλ Μπαρόζο, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ξύπνησε σήμερα το πρωί είπε πως δεν περίμενε να είναι τόσο ωραία μέρα. Στο κάτω κάτω είναι μια στιγμή κατά την οποία η περιοχή ευθύνης του αντιμετωπίζει έναν διαφαινόμενο ως απροσπέλαστο οικονομικό βάλτο, με την ανεργία στα ύψη -ρεκόρ 25% στην Ελλάδα- και μια πολιτική κρίση η οποία έχει μάλλον επιδεινώσει τις ενδοευρωπαϊκές διαφορές παρά ωθήσει τη συνεργασία.
Ωστόσο η απόφαση της νορβηγικής επιτροπής απονομής του Νόμπελ οδήγησε πολλούς να αναρωτηθούν αν το εδρεύων στις Βρυξέλλες μεγαλεπίβολο σχέδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δικαιούται τους επαίνους για την μεταμόρφωση της Ευρώπης από ήπειρο των πολέμων σε ήπειρο της ειρήνης.
Όντως, οι σκεπτικιστές διατείνονται ότι η μεταπολεμική ειρήνη εξασφαλίστηκε με τη συνέργεια πολλών μεγάλων εταίρων, συμπεριλαμβανομένου του ΝΑΤΟ. "Αν θέλουν να απονείμουν ένα βραβείο για τη διατήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη θα πρέπει να το μοιράσουν ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ" είπε ο βρεταννός πρώην υπουργός εξωτερικών Μάλκολμ Ρίφκιντ. "Μέχρι το πέρας του ψυχρού πολέμου, το ΝΑΤΟ ήταν κυρίως που διατήρησε την ειρήνη".
Την ίδια στιγμή το ΝΑΤΟ, που επίσης εδρεύει στις Βρυξέλλες, έσπευσε να συγχαρεί την ΕΕ για το ζωτικό της ρόλο χωρίς να παραβλέψει να αναφερθεί στη δική του συμμετοχή. "Εξ αρχής το ΝΑΤΟ και η ΕΕ μοιράστηκαν κοινές αξίες και συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της Νέας Ευρώπης", είπε ο Άντερς Φογκ Ράσμουνσεν, γενικός γραμματέας της συμμαχίας.
Ο Νάιλ Γκάρντινερ, διευθυντής του "Κέντρου Μάργκαρετ Θάτσερ για την Ελευθερία" του Heritage Foundation, ενός συντηρητικού think tank στην Ουάσινγκτον, τόνισε τη βαρύτητα της υπερατλαντικής συνδρομής στις δεκαετίες μεταπολεμικής ευρωπαϊκής σταθερότητας. "Πιστεύω ότι οι ΗΠΑ έπαιξαν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στην ευρωπαϊκή ειρήνη απ' ότι η ΕΕ", είπε, εξαίροντας ιδιαίτερα την περίφημη ατσάλινη φιλία της Θάτσερ με τον αμερικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν.
Παρά τη βάναυση σύγκρουση στα Βαλκάνια και τις κατ΄αρχήν αναγνωριστικές προσπάθειες άμβλυνσης των εχθροτήτων, η νορβηγική επιτροπή εξήρε την ΕΕ για την προώθηση της συμφιλίωσης, επισημαίνοντας την επικείμενη ένταξη της Κροατίας στην Ένωση καθώς και τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις με το Μαυροβούνιο και τη χορήγηση στη Σερβία καθεστώτος "υποψήφιας προς ένταξη χώρας".
Ο αμερικανός πρέσβης Ρ.Χιλ ο οποίος διαπραγματεύτηκε από κοινού με τον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ τα ειρηνευτικά Σύμφωνα του Ντέιτον το 1995 και σήμερα υπηρετεί ως κοσμήτορας στη "Σχολή διεθνών σπουδών Τζόζεφ Κορμπέλ" του πανεπιστημίου του Ντένβερ, υποστηρίζει ότι η ΕΕ έχει μια πάγια υποχρέωση υποστήριξης των Βαλκανίων. "Ελπίζω ότι η βράβευση δεν αφορά μόνο σε όσα έχουν ήδη γίνει αλλά και σε αυτά που είναι αναγκαίο να γίνουν", δήλωσε. "Πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμα εκκρεμότητες στα Βαλκάνια, όπως π.χ. στη Μακεδονία, αν πρόκειται να κατονομάσω χώρες στις οποίες υπάρχουν προβλήματα. Ελπίζω ότι η ΕΕ θα ανανεώσει το ενδιαφέρον της στην περιοχή".
Η Ξένια Ντόρμαντι, αναλυτής του Chatham House με αντικείμενο την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ βρέθηκε την Παρασκευή στις Βρυξέλλες. Δήλωσε την ικανοποίηση αλλά και τη δυσπιστία της. "Ωστόσο", είπε, "η βράβευση ήταν δικαιολογημένη. Κανείς δεν μπορεί να τεκμηριώσει αντιρρήσεις στο ότι η ΕΕ έχει εφαρμόσει την ειρήνη επί μιας ηπείρου η οποία για αιώνες δεν την απολάμβανε. Η ιδέα ότι θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα μια σύγκρουση μεταξύ εταίρων της ΕΕ δεν περνά καν από το νου μας".

Το ΝΑΤΟ φέτος αδικήθηκε. Οι νορβηγοί έχουν ηθικό χρέος να αποκαταστήσουν την αδικία, έστω του χρόνου.

Σύντροφε Χριστόφια, άλλο παπάς, άλλο ζευγάς

Το 1982, όταν ο Δημήτρης Χριστόφιας εξελέγη μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΑΚΕΛ, τα τηλεοπτικά κανάλια στην Ελλάδα ήταν δύο κι εγώ ήμουν 10 ετών. Για μένα τότε η Κύπρος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το σήμα της εκπομπής "Η Κύπρος κοντά μας" με παρουσιαστή τον Κώστα Σερέζη. Τουτέστιν μια μεγάλη απογοήτευση, αφού ως εκπομπή "για μεγάλους" σήμαινε την ώρα για ύπνο. Ή για επανάληψη της αριθμητικής, δεν θυμάμαι τι ώρα το βράδυ προβαλλόταν η εκπομπή.

Από τότε πολλά αντιφατικά προέκυψαν.

Τα κανάλια πολλαπλασιάστηκαν, η "Κύπρος μαζί μας" σταμάτησε αλλά τα μούτρα των σημερινών τηλεστάρ κάνουν το Σερέζη να μοιάζει άγγελος.
Η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε κι εγώ έγινα κομμουνιστής.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας έγινε ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ και μέχρι πριν από λίγα χρόνια αντιδρούσε στην ένταξη της Κύπρου στη ζώνη του ευρώ. Έπειτα έγινε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και πολύ πρόσφατα έβαλε την Κύπρο στη ζώνη του ΔΝΤ.

Η ζωή μας αναγκάζει συχνά να κάνουμε τούμπες, ο ατούμπιστος πρώτος το λίθο βαλλέτω.

Πέρα λοιπόν από τα λάθη που κάνουμε, τις κωλοτούμπες έστω, αυτό που μένει είναι μια απλή παροιμία:
Η παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς.
Ο σοσιαλισμός δε χτίζεται με φτιασιδώματα και ελιγμούς αλλά με δύσκολες και επίπονες ανατροπές. Ομοίως, τρεις, πέντε ή δέκα αριστεροί ηγέτες δεν κάνουν την Ευρωπαϊκή Ένωση φιλάνθρωπη.
Πως το λένε ρε παιδί μου; Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Ανατρέπεται Αλέξη μου.

Το στομωμένο Gillette του Τσαυτάρη

Ο βουλευτής Τσαυτάρης γκρεμοτσακίστηκε απ' την καρέκλα του και η βουλή έγινε άνω κάτω. Αυτό που κατάλαβα διαβάζοντας την είδηση είναι πως όλη η αναστάτωση προκλήθηκε επειδή ο βουλευτής βρέθηκε στο πάτωμα. Ασφαλώς, για όλα τα ούφο που ψηφίζουν τέτοιους βουλευτές, το λογικό θα ήταν ο Τσαυτάρης να έπεφτε στο ταβάνι. Ο εκπρόσωπος πάντως των νεοναζί που εκείνη την ώρα έκανε επερώτηση, διαμαρτυρήθηκε έντονα καθώς, σύμφωνα με το καταστατικό της αγέλης του, κάθε καθήμενος βουλευτής οφείλει να εγέρθοιτε (ή κάτι τέτοιο) όταν μιλά χρυσαυγίτης. Η πτώση στο πάτωμα θεωρείται από τους χρυσαυγίτες ατόπημα ανάλογης σοβαρότητας με το να κρατά κανείς τη σημαία της επαναστάσεως (με το πουλί) ανάποδα.

Ο Τσαυτάρης πάντως δικαιολογήθηκε για την πτώση προς το πάτωμα επισημαίνοντας πως το πρωί που ξύπνησε βρήκε το Ζιλέτ του στομωμένο και ξυρίστηκε με σουγιά.

Πράξη γκεσταπίτικου περιεχομένου

Μετά την συνθηκολόγηση των ιταλών το 1943 η Ελλάδα περιήλθε σχεδόν στο σύνολό της στη "δικαιοδοσία" των γερμανών. Με την δραστηριοποίηση της Ες Ντε, των Ες Ες και της Γκεστάπο, ξεκίνησε και στην Ελλάδα η μέθοδος των συλλογικών ασύμμετρων αντιποίνων κάθε φορά που η Αντίσταση χτυπούσε γερμανικούς στόχους. Τους ναζί όμως τους βίωσε η κατακτημένη ευρώπη στο πετσί της και τους ξέρει, έστω κι αν σήμερα οι πνευματικοί τους επίγονοι και οι κληρονόμοι των συνεργατών τους ξερνιούνται πάλι στο προσκήνιο από τη μήτρα του καπιταλισμού.

Τέτοια βαριά κληρονομιά ωστόσο δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στους υπανθρώπους που στοιχίζονται με τους σύγχρονους ναζί. Η ελληνική κυβέρνηση, περιδινιζόμενη μέσα στις δεξιές και τις αριστερές (της ευθύνης) αναφορές της, καταφέρνει να αντλήσει έμπνευση κι από αυτή ακόμα την κληρονομιά. Εφαρμόζει λοιπόν τη μέθοδο των ασύμμετρων αντιποίνων, έστω κι απέναντι σε μια αντίσταση σαν αυτή των δήμων και άλλων φορέων που αρνήθηκαν να στείλουν στοιχεία υποψηφίων για την κρεατομηχανή της διαθεσιμότητας.

Η κυβέρνηση καταφεύγει στην υπογραφή πράξης νομοθετικού περιεχόμενου, σύμφωνα με την οποία εντάσσονται στη διαθεσιμότητα όλοι οι υπάλληλοι αορίστου χρόνου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ανεξάρτητα αν τηρούν τις προϋποθέσεις του Ν.4093/2012 και μέχρι οι διευθύνσεις προσωπικού των φορέων να λυγίσουν και να στείλουν τα στοιχεία των "ενόχων". Φροντίζει μάλιστα να δικαιολογήσει την πράξη της αντλώντας από το οπλοστάσιο επιχειρημάτων των ναζί. Αυτοί απέδιδαν "δικαιοσύνη" τιμωρώντας τάχα κοινούς εγκληματίες, η κυβέρνηση χρωματίζει το σωρό των απολυόμενων με την προσθήκη σ'αυτό επτακοσίων "επίορκων". Κι όπως οι ναζί σε έχωναν στο τραίνο κι ενώ σού 'καναν τάχα "αναγκαστική μετακίνηση" για καταναγκαστική εργασία κατέληγες στον κλίβανο, έτσι κι η κυβέρνηση "δεν απολύει" αλλά προωθεί τη "μετακίνηση σε υπηρεσίες αιχμής".

Αν μπορεί να βγει κάτι θετικό από αυτό είναι η κατανόηση από όλους πως δεν αποτελούν για το κράτος τίποτα άλλο παρά αναλώσιμο υλικό, το οποίο όσο δεν αναλώνεται κοστίζει. Αυτό όμως προϋποθέτει μια στοιχειώδη, έστω, ταξική συνειδητοποίηση.

Το κοίτασμα-μαμούθ και η Ελλάς ως εμιράτο

Κοίτασμα-μαμούθ φυσικού αερίου υπάρχει νοτίως της Κρήτης κατά το κάπιταλ που επικαλείται τη Ντόιτσεμπανκ που επικαλείται με τη σειρά της "διαθέσιμες γεωλογικές μελέτες". Κατά το δημοσίευμα τα αποθέματα εκτιμώνται στα 427 δις ευρώ, αν και αναμένονται σεισμολογικές μελέτες που θα είναι έτοιμες του χρόνου και μέχρι να βγουν αυτές η Ντόιτσεμπανκ "διατηρεί απόσταση". Παρ' όλα αυτά στο δημοσίευμα υπάρχουν τεχνικές και οικονομικές λεπτομέρειες, παρουσιάζονται μάλιστα οι τελευταίες σε επίπεδο συγκριτικό με το δημόσιο χρέος της χώρας.
Ο συντάκτης της έκθεσης πάντως προειδοποιεί πως η ευφορία που θα πλημμυρίσει τους έλληνες όταν συνειδητοποιήσουν πως είναι ζάμπλουτοι μπορεί να εκτροχιάσει την προσπάθεια νοικοκυρέματος της οικονομίας.

Η αλήθεια είναι πως είναι νωρίς για να αρχίσουμε να ανοίγουμε σαμπάνιες. Μπορούμε ωστόσο, επικαλούμενοι την βαριά κληρονομιά των "μεταπολιτευτικών" συνηθειών να σπάσουμε έστω μία, εγκαινιάζοντας και βαφτίζοντας το εν λόγω κοίτασμα-μαμούθ. Εξάλλου ο όρος "μαμούθ" αφ' ενός είναι κακόηχος, αφ' ετέρου δίνει μια μπαγιάτικη χροιά στην μελλοντική μας χλιδή.

Επειδή όμως ο τόπος μας έχει υποφέρει από το διχασμό κι επειδή μια σκέτη ονομασία μπορεί να σπείρει τη διχόνοια, υπάρχει η δυνατότητα διπλής ή και τριπλής ονομασίας. Μπορούμε λοιπόν εμείς οι ΑΕΚτζήδες να το βαφτίσουμε "Κοίτασμα-Μπομπ Κοζώνης". Οι παναθηναϊκοί μπορούν να το λένε "Κοίτασμα-πρίγκηψ Αμπντουλαζίζ μπιν Νάσιρ Αλ Σαούντ" ή (για πιο σύντομα) "Κοίτασμα-Τσάκας". Οι ολυμπιακοί πάλι μπορούν να το λένε "Κοίτασμα-Τίμιο πρωτάθλημα".

Καθώς δεν είμαι γεωλόγος, σεισμολόγος, μεγαλοστέλεχος της Ντόιτσεμπανκ ή συντάκτης του κάπιταλ, δεν μπορώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο να υπάρχουν όντως κοιτάσματα φυσικού αερίου νοτίως της Κρήτης. Ασφαλώς "η Ελλάς θα μπορούσε να είναι εμιράτο (αλλά οι ανίκανοι εθνοπατέρες...)" μόνο στο τηγανισμένο μυαλό των εθνόπληκτων. Μπορώ όμως κάλλιστα να συμπεράνω πως, ακόμα κι αν υπάρχει υπόγειος πλούτος, αυτός θα έχει την τύχη που έχουν όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές των αποικιών.
Λίγο νοτιότερα του "κοιτάσματος-μαμούθ" είναι η Αφρική του πετρελαίου και των πολύτιμων ορυκτών.

Ο Αχιλλέας και η ανάπτυξη

Ο Ζήνων ο Ελεάτης ήταν φιλόσοφος του 5ου προ Χριστού αιώνα. Ωστόσο το όνομά του το πρωτοάκουσα στα μαθηματικά και συγκεκριμένα στα "όρια". Κι αυτό γιατί το "παράδοξο του Αχιλλέα και της χελώνας", το οποίο αποδίδεται στο Ζήνωνα, χρησιμοποιούταν από τους καθηγητές για να νοστιμίσει την έννοια του "τείνει σε" των ορίων. Αν θυμάμαι καλά κιόλας, αφού θά 'χουν περάσει καμιά 25αριά χρόνια από τότε που διδασκόμουν τα όρια ως λυκαιόπαις.

Το παράδοξο έχει ως εξής:
Ο Αχιλλέας και η χελώνα ανταγωνίζονται σε αγώνα δρόμου. Επειδή ο Αχιλλέας είναι λάρτζ τύπος, επιτρέπει στη χελώνα να ξεκινήσει τον αγώνα πρώτη. Αυτό είναι και το μοιραίο σφάλμα του. Όταν ο Αχιλλέας ξεκινά να τρέχει, η χελώνα είναι ήδη στο σημείο Χ. Φυσικά ο Αχιλλέας τρέχει με δεκαπλάσια και βάλε ταχύτητα από τη χελώνα. Έτσι σε ελάχιστο χρόνο φτάνει το σημείο Χ. Όμως ήδη η χελώνα, κούτσα κούτσα, έχει φτάσει στο σημείο Ψ. Η απόσταση του σημείου Ψ από το σημείο Χ είναι βέβαια πολύ μικρότερη από την απόσταση αφετηρίας-Χ. Έτσι με μια-δυο δρασκελιές ο Αχιλλέας φτάνει και το σημείο Ψ. Τι να το κάνεις όμως που η χελώνα είναι λίγο πιο πέρα, στο σημείο Ζ. Όσο να φτάσει και το Ζ ο Αχιλλέας, η χελώνα είναι λιγουλάκι πιο πέρα κλπ. Έτσι, ο Αχιλλέας, καταδικασμένος από ένα μυστηριώδες παράδοξο, δεν μπορεί να φτάσει με τίποτα τη χελώνα.

Κάτι τέτοιο μου ήρθε στο νου διαβάζοντας για την ανάπτυξη που θά'ρθει τελικά το 2014, βρέξει-χιονίσει. Εδώ και μια τριετία ακούμε πως η ανάπτυξη έρχεται, του χρόνου, του παραχρόνου, νά 'τη πετιέται. Κάθε χρόνο όμως που περνά, η ανάπτυξη έχει προχωρήσει λίγο πιο πίσω.

Το μόνο παράδοξο βέβαια σ'αυτό είναι ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, και μάλιστα εργαζόμενοι, οι οποίοι ελπίζουν πως όταν έρθει η όποια ανάπτυξη θα αφορά κι αυτούς.