Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Ποιος την έχει πιο μεγάλη;

Η προχθεσινή ομιλία του αλβανού προέδρου Σαλί Μπερίσα -επ' ευκαιρία του εορτασμού των 100 χρόνων από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αλβανίας- στην οποία μίλησε για "Μεγάλη Αλβανία από την Πρέβεζα μέχρι το Πρέσεβο και τα Σκόπια μέχρι την Ποντγκόριτσα" ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων.
Χτες ο υπουργός εξωτερικών της χώρας μας Δημήτρης Αβραμόπουλος ακύρωσε το ταξίδι του στα Τίρανα καταγγέλοντας την αλβανική κυβέρνηση για μεγαλοϊδεατισμό. Ο κύριος Αβραμόπουλος εγκάλεσε τον κύριο Μπερίσα λέγοντάς του ότι όταν εμείς οι έλληνες μπαίναμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι αλβανοί έτρωγαν βελανίδια.
Ο κύριος Μπερίσα δεν άφησε αναπάντητο το σχόλιο κομπάζοντας πως όταν οι συμπατριώτες του έχτιζαν πυραμίδες, τους έλληνες τους κυβερνούσε ο Σημίτης.
Ο κύριος Αβραμόπουλος ανταπάντησε πως η Μεγάλη Αλβανία δεν πιάνει μία μπροστά στη Μεγάλη Ελλάδα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών.
Με γραπτή του δήλωση ο κύριος Μπερίσα σημείωσε πως η έκφραση αναφέρεται σε "Ελλάδα των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών" και ότι ο κύριος Αβραμόπουλος επιχειρεί να δημιουργήσει εσφαλμένες εντυπώσεις.
Ο κύριος Αβραμόπουλος διευκρίνισε πως περιλαμβάνει και την Ατλαντίδα στις τρεις ηπείρους και κατηγόρησε τον κύριο Μπερίσα πως έχει βάλει στο μάτι την Πρέβεζα γιατί οι πρεβεζάνες βάζουν κάτω σε ομορφιά τις καλύτερες αλβανίδες.
Ο κύριος Μπερίσα αμφισβήτησε έντονα την ομορφιά των πρεβεζάνων επικαλούμενος τη γνωστή ρήση "στα Γιάννενα είναι οι όμορφες - στην Άρτα οι μαυρομάτες - κι οι νιες από την Πρέβεζα - κοντούλες και γιομάτες", διευκρινίζοντας ωστόσο πως θα τις περιλάβει όλες στη Μεγάλη Αλβανία.
Αναμένεται η απάντηση του κυρίου Αβραμόπουλου.

Ούπς! Λάθος μεγαλοϊδεατισμός...

Απαραίτητη σημείωση: Το 1997 όταν η Αλβανία συνταράσσονταν από το σκάνδαλο των πυραμίδων πρωθυπουργός της ήταν ο Σαλί Μπερίσα. Την ίδια εποχή στην Ελλάδα ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ήταν δήμαρχος Αθηναίων και ο Αντώνης Σαμαράς επιχειρούσε να κάνει την "υπέρβαση" με όχημα την Πολιτική Άνοιξη. Δεκαπέντε χρόνια μετά κι ύστερα από μπόλικες εναλλαγές οι αλβανοί εξακολουθούν να τρώνε στη μάπα Μπερίσα, ενώ εμείς κάναμε το Σαμαρά πρωθυπουργό.
Μετά από κάτι τέτοιο κανείς δεν μπορεί να μας τρομάξει επιβουλευόμενος την πατρίδα μας.
Τα καταφέρνουμε και σ' αυτό καλύτερα απ' όλους.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Το King George, η Μεγάλη Βρεταννία και το Metaxa

Το 1936, τη χρονιά που εγκαινιάστηκε το ξενοδοχείο King George το οποίο μόλις άλλαξε χέρια, τη χώρα την κυβερνούσε ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β'. Ο Γεώργιος, γιος του γερμανόφιλου Κωνσταντίνου του Α', είχε ανέβει για πρώτη φορά στο θρόνο μετά τη μικρασιατική καταστροφή το 1922 κι έμεινε μέχρι το τέλος του '23. Το Νοέμβρη του 1935 επέστρεψε στη χώρα μετά από ένα δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα στο οποίο -παρά την αποχή των δημοκρατικών- ψήφισαν 1.527.714 πολίτες επί συνόλου 1.567.378 εγγεγραμμένων. Ήταν μια από τις πάμπολλες φορές που στις εκλογές ψήφισαν και τα δέντρα. Η συμμετοχή των δέντρων του Υμηττού ήταν καθοριστική και έτσι στην Αττική οι ψήφοι έφτασαν τις 310.685, ενώ στις εκλογές του Ιούνη του ίδιου έτους ήταν μόλις 161.994. Η μοναρχία έλαβε το 97,8% των ψήφων. Σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως μιλάμε για "ποσοστά εκλογών σοβιετικού τύπου", αν και η χώρα μας έχει μακρά παράδοση στο άθλημα και είναι κρίμα να αφήνουμε τη δόξα στους ξένους.

Ο Γεώργιος, αν και γόνος γερμανόφιλων, βρέθηκε εξόριστος στο Λονδίνο υπό τη σκέπη του συνονόματού του Γεωργίου του Ε'. Το γύρισε έτσι σε αγγλόφιλος. Παρ' όλα αυτά στις 5 Μάρτη του 1936 διόρισε το φασίστα και γερμανόφιλο Μεταξά σαν υπουργό στρατιωτικών και λίγο αργότερα, στις 13 Απριλίου, τον διόρισε πρωθυπουργό. Ξεκίνησε έτσι η θαυμαστή περίοδος του Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού όταν η χώρα αναγεννήθηκε (και οι δημοκράτες έκαναν τζάμπα διακοπές στα ξερονήσια). Ο εκρηκτικός συνδυασμός αγγλόφιλου βασιλιά με γερμανόφιλο πρωθυπουργό οδήγησε σε παλινωδίες και επιτόπιες κωλοτούμπες με αποτέλεσμα η εξωτερική πολιτική της χώρας να παίζει τις κουμπάρες μία με τις αγγλικές και μία με τις γερμανικές "εγγυήσεις", μέχρι να παραδοθεί στον Άξονα.
Ο Μεταξάς άφησε σύντομα το μάταιο τούτο κόσμο. Τον Απρίλη του '41 οι γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα. Ο Γεώργιος βέβαια δεν πολυσκοτίστηκε κι αφού έκανε τη διαδρομή Κρήτη-Κάιρο, κατέληξε στο αγαπημένο του Λονδίνο. Μέχρι να ξανακαθίσει βέβαια μετά βαΐων και κλάδων στο σβέρκο της χώρας μας το Σεπτέμβρη του '46. Δυστυχώς γι' αυτόν την πρωταπριλιά του '47 αποδήμησε οριστικά εις Κύριον.

Μας έμεινε όμως το ξενοδοχείο King George Palace για να μας τον θυμίζει. Σήμερα, 66 χρόνια μετά την αποδημία του, το King George ακολουθεί το δρόμο της καρδιάς του και καταλήγει στην αγκαλιά της "Μεγάλης Βρεταννίας". Ο βασιλέας θα αναπαύεται ήσυχα.
Ας πιούμε ένα Metaxa με μπόλικο γύψο πάγο στη μνήμη του.

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ο πρωθυπουργός ήταν απασχολημένος

Σε δηλώσεις αναφορικά με τις «φήμες» περί δήθεν μηνύματος του Πρωθυπουργού στο Eurogroup, που δημοσιεύτηκαν από ιστότοπους στην Ελλάδα και αναδημοσιεύτηκαν από ορισμένα διεθνή Μέσα προχώρησε ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος κος Σίμος Κεδίκογλου.

Ειδικότερα, ο κ. Κεδίκογλου δήλωσε: "Πρόκειται για ασύστολα ψεύδη. Ο πρωθυπουργός είναι ιδιαίτερα απασχολημένος και κανένα μήνυμα δεν έστειλε στο Eurogroup. Εξάλλου όλο το απόγευμα μιλούσε με το Θεό".

Μη κατονομαζόμενα χερουβείμ διέρρευσαν υλικό από τη συνομιλία Αντώνη Σαμαρά-Θεού:

Ο Γιώργος Μεράντζας στα 94χρονα του ΚΚΕ

Ο μεγάλος Γιώργος Μεράντζας ερμηνεύει τη "Δίκοπη ζωή" από τα "Τροπάρια για φονιάδες" του Θάνου Μικρούτσικου και του Μάνου Ελευθερίου στη γιορτή για τα 94 χρόνια του ΚΚΕ.


Του άλλαξα τα φώτα στο κούνημα, ήμουν πολύ ψηλά. Αξιώθηκα όμως επιτέλους να δω από κοντά (σχήμα λόγου) τον σπουδαίο αυτό ερμηνευτή σ' ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια και μάλιστα σε πάρτυ γενεθλίων!
Χιλιόχρονοι!

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Ούτε καν 10.000.000...

Ένας συνεργάτης εταιρείας μάρκετινγκ συνελήφθη σήμερα καθώς κατείχε προσωπικά δεδομένα εννιά εκατομμυρίων πολιτών. Να μην ξεχάσω να αναφέρω πως ήταν "τριανταπεντάχρονος". Πρέπει να είναι πολύ σημαντικό, αφού όλα τα μέσα αναφέρονται πρωτίστως στην ηλικία του.

Διαβάζοντας την είδηση αρχικά έπεσα από τα σύννεφα όπου αιωρούμουν απολαμβάνοντας τη θέα.
Προσγειώθηκα, ευτυχώς ομαλά, σε ένα παχύ στρώμα κοινωνικού αυτοματισμού. Εξετάζεται βλέπεις η ενδεχόμενη διαρροή των στοιχείων από επίορκο υπάλληλο του υπουργείου οικονομικών.
Καθώς όμως τιναζόμουν για να καθαριστώ από τα ρινίσματα θαυμασμού για τη μεγάλη επιτυχία των διωκτικών αρχών, θυμήθηκα αυτό:




Το παραπάνω είναι printscreen από σπαμιές που έστελνε πριν από κάμποσα χρόνια μια εταιρεία επ' ονόματι Runner. Η εταιρεία αυτή διέθετε βέβαια στοιχεία μόλις 4.000.000 πολιτών. Είναι προφανές ότι ο "τριανταπεντάχρονος" την έφαγε λάχανο. Την εποχή εκείνη, τον Ιούνιο του 2005, είχα στείλει mail στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, καταγγέλοντας την εμπορία προσωπικών δεδομένων. Η αλήθεια είναι πως εκπρόσωπος της αρχής επικοινώνησε μαζί μου και ασχολήθηκε με το θέμα. Ωστόσο ποτέ δεν έμαθα την έκβαση της έρευνάς της. Μάλιστα πριν από δυο-τρία χρόνια μου ξαναήρθε σχετικό mail από τους ίδιους εμπόρους.

Το ηθικό δίδαγμα πάντως είναι ενθαρρυντικό. Μπορεί ως πολίτες να είμαστε άχρηστοι για το κράτος, ως προσωπικά στοιχεία όμως είμαστε περιζήτητοι.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Γιατί καλέ δεν ανατρέπουμε τα μέτρα;

"Γιατί", σου λέει, "τόσα χρόνια δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε κανένα από τα εγκληματικά μέτρα; Τι κάνουμε λάθος; Ποιος φταίει;"
Συνήθως βέβαια αυτός που το ρωτά έχει προαποφασίσει για το ποιος φταίει.

Την απάντηση πάντως που αναζητούμε με αγωνία την τελευταία τριετία την έδωσε χτες ο Παναγιώτης Τσαραμπουλίδης, νάμπερ ουάν σε ψήφους αντιπρόσωπος στο 31ο τακτικό συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης:

"Κάτω από αυτές τις συνθήκες τα καταφέραμε και αντέξαμε, γεγονός που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θέλουν να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μαζί, αλλά και να εξακολουθήσουμε να έχουμε την κύρια ευθύνη για τη λειτουργία του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.
Από αύριο, η παράταξη μας συνεχίζει τους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των ανέργων
".


Ο περί ου ο λόγος αντιπρόσωπος είναι ο γραμματέας της ΠΑΣΚΕ νομού Θεσσαλονίκης. Η παράταξή του έλαβε το 42,1% των ψήφων για τη νέα διοίκηση του ΕΚΘ και το 53,68% των ψήφων για την εκλογή αντιπροσώπων στη ΓΣΕΕ. Η Εργατική Ενότητα (ΚΚΕ) πήρε το 25,4%, η ΔΑΚΕ το 17,04% και η Ενωτική Αντιμνημονιακή Συνεργασία το 14,57%. Η τελευταία μάλιστα αποτελεί συνδικαλιστική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και νεοφώτιστων παλαιοπασόκων.

Ο άνθρωπος λέει την αλήθεια. Οι εργαζόμενοι της Θεσσαλονίκης ψήφισαν πασοκάρα. Αύριο η μεγάλη πλειοψηφία, αυτοί που απείσχαν από τις εκλογές του ΕΚΘ, θα κάθονται πάλι με σκυμμένο το κεφάλι και θα αναρωτιούνται:
"Γιατί τόσα χρόνια δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε κανένα από τα εγκληματικά μέτρα; Τι κάνουμε λάθος; Ποιος φταίει;"

Μα ...οι χωριστές συγκεντρώσεις φταίνε καλέ! Αν τις κάναμε παρέα η ΠΑΣΚΕ θα καταποντίζονταν ή θα μετατρεπόταν σε επαναστατικό εργατικό όργανο...

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Σχόλιο για το γιουρούσι στο γερμανό πρόξενο

Κατ' αρχήν πρέπει να δηλώσω ρητά πως καταδικάζω τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται (με καμιά πενηνταριά εξαιρέσεις). Μοιραία όμως είναι κάποτε απαραίτητη. Αν, παραδείγματος χάριν, σε γρονθοκοπήσει κάποιος απρόκλητα για να σου τσαλακώσει τη μούρη επειδή ζηλεύει την ομορφιά σου, οφείλεις να αντισταθείς για να την προστατέψεις. Οφείλεις βέβαια να το επιχειρήσεις αρχικά με επιχειρήματα, να πεις ας πούμε στον επιτιθέμενο ότι είναι κι αυτός καυτό κι ακαταμάχητο αγόρι (μην το παρακάνεις όμως και βρεθείς να τις τρως για σεξουαλική παρενόχληση). Αν δεν τα καταφέρεις με τα λόγια και συνεχίζεις να γρονθοκοπείσαι, τότε δικαιούσαι να χρησιμοποιήσεις χέρια (και πόδια). Αυτή ασφαλώς είναι μία βία καθαρά αμυντική την οποία ακόμα και ο νόμος αναγνωρίζει ενίοτε ως δικαιολογημένη. Αν όμως ο ίδιος ζηλιάρης αντί να σε γρονθοκοπήσει σε αποκαλέσει κακομούτσουνο, τότε δεν δικαιολογείσαι να τον κλωτσοπατινάρεις.

Το γιουρούσι στο γερμανό πρόξενο και την εμπορική αντιπροσωπεία είχε ως αφορμή τις δηλώσεις ενός γερμανού υφυπουργού περί της παραγωγικότητας των ελλήνων εργαζομένων. Είχε όμως ως αίτιο τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν -μεταξύ άλλων και- οι επιτιθέμενοι να χάσουν τη δουλειά τους, μετά μάλιστα από μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης, διαδοχικές μειώσεις των μισθών τους και απώλεια των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Γιατί όμως έγινε στόχος ο γερμανός πρόξενος και ποια η προσωπική του ευθύνη στην απαξίωση των επιτιθέμενων εργαζομένων; Ο πρόξενος δέχτηκε την επίθεση απλά γιατί εκπροσωπεί τη χώρα του στην Ελλάδα. Μπορεί νά 'ναι και το καλύτερο παιδί, ένθερμος φιλέλληνας, μπορεί να συμπονά κάθε ταλαιπωρημένο προλετάριο, στην παρούσα φάση όμως ήταν ένα σύμβολο που έσκασε μύτη σε ακατάλληλο χωροχρόνο. Αυτό που εκπροσωπεί είναι εξάλλου το γρανάζι ενός συστήματος που ασκεί έμμεση μεν, ακραία δε βία.

Το πρόβλημα που εντοπίζω εγώ δεν είναι τόσο τα γιαούρτια και οι καφέδες, ούτε καν οι φάπες. Είναι η πάγια ολίσθηση της αντιμετώπισης ενός ζητήματος καθαρά ταξικού σε εθνικό επίπεδο. Ανέκαθεν οι επικυρίαρχοι των λαών χρησιμοποιούσαν αυτό το σχήμα για να διατηρούν και να ενισχύουν την επικυριαρχία τους. Ανέκαθεν, από την εποχή τουλάχιστον που απόκτησαν οι λαοί εθνικές συνειδήσεις, με την έννοια που τους δίνουμε σήμερα. Ένα πατενταρισμένο, καθολικά επιτυχημένο εφεύρημα του καπιταλισμού.

Όταν λοιπόν η ταξική διαφορά αναδυθεί ως τέτοια μέσα από το απατηλό περίβλημα της εθνικής αντιπαλότητας, τότε οι φάπες θα είναι πιο εύστοχες και πιο επώδυνες για τους αποδέκτες τους.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Απαγορεύεται η είσοδος σε αγνώστους

Μία πολυαγαπημένη μου συνήθεια είναι η ανάγνωση απαγορευτικών προειδοποιήσεων σε εισόδους πολυκατοικιών. Το τι μπορεί κανείς να διαβάσει σ'αυτές δεν περιγράφεται. Είναι όμως απολύτως ενδεικτικό του βαθμού που η ανασφάλεια σε συνδυασμό με τον κοινωνικό αυτοματισμό έχει επηρεάσει τη στάση του καθενός προς τους γύρω του. Ομολογουμένως βέβαια οι καιροί έχουν αλλάξει από τότε που κοιμόμασταν με πόρτες ξεκλείδωτες και ανοιχτά παράθυρα, ή παίζαμε ολημερίς χωρίς να δίνουμε αναφορά για το που και το πως. Ακόμα και τότε πάντως υπήρχε η στρίγκλα που όταν έπεφτε η μπάλα στην αυλή της την έσκαγε, ή ο φοβερός μπάρμπας που σ'έπαιρνε στο κυνήγι αν φώναζες κάτω απ' το παραθύρι του. Χώστους τώρα αυτούς σε διαμέρισμα, πρόσθεσε μερικές πρέζες ανασφάλειας, δώστους και τη διαχείριση της πολυκατοικίας και η "προειδοποίηση" είναι έτοιμη.

Υπάρχουν βέβαια ποικίλες διαβαθμίσεις, ανάλογα με τον οίστρο κάθε συντάκτη. Είναι μεγάλη μου αμέλεια που δεν έχω φωτογραφήσει καταπληκτικές "προειδοποιήσεις", μνημεία της "πατροπαράδοτης ελληνικής φιλοξενίας". Περπατώντας πάντως πρόσφατα στο κέντρο τράβηξα τα παρακάτω δείγματα, σε γειτονικές μάλιστα πολυκατοικίες.


Από τη μέσα μεριά αχνοφαίνεται (ανάποδα) η προτροπή προς ενοίκους: "ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΑΝΟΙΓΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ".
Στην "προειδοποίηση" αυτή συναντάται η ελληνική φιλοξενία με τη δωρικότητα του πνεύματος. Ο συντάκτης είναι φειδωλός στις διατυπώσεις, τόσο που μοιραία δημιουργούνται κάποια ερωτήματα. Όπως π.χ., πως ορίζονται οι "άγνωστοι";
Στο παιδί με την πίτσα επιτρέπεται η είσοδος ή πρέπει πρώτα να πιει τσίπουρα με τους ενοίκους για να γνωριστούν; Ποια είναι η τύχη του καινούργιου βοηθού συντηρητή του ασανσέρ; Συμμετέχουν οι ένοικοι της πολυκατοικίας στις απογραφές πληθυσμού; Ο άγνωστος που συνοδεύει γνωστό θεωρείται γνωστός ή άγνωστος; Οι γνωστοί-άγνωστοι μπαίνουν για δεν μπαίνουν;

Ένα τετράγωνο πιο πέρα ενθουσιάστηκα με αυτό:


Ο γείτονας δεν φείδεται λόγων όπως ο προηγούμενος. Διαβαθμίζει την απαγόρευση στο επίπεδο "αυστηρά" και προσδιορίζει αυτούς στους οποίους απαγορεύει την είσοδο. Και για να είναι ξεκάθαρος απέναντί τους αναφέρει και τα αμυντικά του μέσα. Αν ήμουν δικηγόρος θα μετέφερα την έδρα μου στην πολυκατοικία αυτή και θα έστηνα καραούλι στο θυρωρείο. Όποιον θά 'βλεπα να χτυπά το κουδούνι θα του άνοιγα, θα τον υποδεχόμουν ευγενικά, θα τον ρωτούσα αν έχει σχέση με κάποιον ένοικο, κι όποιον έρμο τον τσάκωνα ασυσχέτιστο θα του τραβούσα μήνυση με τις ευλογίες της πολυκατοικίας. Θα χεζόμουν στο τάλιρο. Αν πάλι ήμουν μπάτσος και με καλούσαν να συλλάβω τους πλασιέ και τους διανομείς θα αυτοκτονούσα (μόνο και μόνο γιατί θά' μουν μπάτσος, άσχετο με την υπόθεση).

Μια πολύ ωραία ιδέα πάντως για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις, ποιος είναι γνωστός, ποιος άγνωστος, ποιος έχει σχέση και ποιος δεν έχει, μπορεί να δώσει μια προειδοποίηση σαν την παρακάτω:


Κοινώς, όποιος παραπλησιάσει πυροβολείται.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Πειραματική προσέγγιση δημοσιονομικής προσαρμογής

Ο Τσαρλς Νταλάρα, αφεντικό του IIF μίλησε σήμερα σε εκδήλωση της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών στην Αθήνα. Ο κύριος Νταλάρα, μεταξύ άλλων, διατύπωσε (με τη σειρά του) την περίφημη ευφημιστική μαλακία, ότι "πρέπει να δοθεί έμφαση στην ανάπτυξη και όχι στις πολιτικές λιτότητας". Τη συγκεκριμένη ατάκα την εκτοξεύουν όλοι οι καλοί μπάτσοι του διεθνούς κυκλώματος των οικονομονταβατζήδων. Παρά πάντως την κατάχρησή της, εξακολουθεί να είναι δραστική. Αφ' ενός μεν γιατί η μέθοδος του καλού και του κακού μπάτσου πάντα πετυχαίνει (κι όποιος βλέπει "Law and Order" το ξέρει), αφ' ετέρου διότι είναι στην ανθρώπινη φύση να χαλαρώνουν οι έξω πρωκτικοί σφιγκτήρες όταν ο σοδομιστής ξεστομίζει ερωτόλογα. Γι' αυτό, κάθε φορά που ένας κακός μπάτσος μιλά για "αναγκαίες μεταρρυθμίσεις", αμέσως ένας καλός μιλά για "έμφαση στην ανάπτυξη". Το πιο διασκεδαστικό πάντως είναι ο τρόπος που αποδίδουν τον "διάλογο" τα ΜΜΕ. Αμέσως μετά την παραπάνω φράση του καλού μπάτσου πρέπει πάντα να ακολουθεί η δημοσιογραφική αξιολόγησή της: ", στέλνοντας μηνύματα προς τους δανειστές μας". Και ούτω καθ' εξής.

Δεν κρύβω όμως πως κάποιες απορίες τις έχω. Ο Τσαρλς Νταλάρα μίλησε για "ιστορική πρόοδο" της Ελλάδας, μίλησε όμως και για "πιο σταδιακή" και "ηπιότερη" δημοσιονομική προσαρμογή. Ανακουφιστικό ακούγεται, αν μη τι άλλο. Ας δούμε όμως επιστημονικά, άρα πειραματικά, τι εννοεί ο εκλεκτός προσκεκλημένος των τραπεζιτών.

Αυτή είναι μια δημοσιονομική προσαρμογή:

Μισό λεπτό, κάτι δεν ταιριάζει... Ναι, είναι όντως μια δημοσιονομική προσαρμογή, είναι όμως ισπανικού τύπου.
Να μια προσαρμοσμένη στην ελληνική δημοσιονομική πραγματικότητα και την ιστορική πρόοδό της:

Το ερώτημα λοιπόν ανάγεται στον τρόπο με τον οποίο μπορεί μια δημοσιονομική προσαρμογή να προσαρμοστεί ηπιότερα.

Ιδού μερικές χρηστές μέθοδοι:

1. Η επιμήκυνση της προσαρμογής (προϋποθέτει κάποιο βαθμό ελαστικότητάς της):
 2. Η σταδιακή προσαρμογή:

3. Το κούρεμα του χρέους:
Πάντως ο κύριος Νταλάρα μίλησε ξεκάθαρα για την αναγκαιότητα ρευστότητας προκειμένου να στηριχθεί η προσαρμογή. Υποθέτω πως εννοεί κάτι τέτοιο:


Πόση ανακούφιση ν'αντέξει πια κανείς;

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Ξενιτιά εντός κι εκτός

Πριν από δυο σαββατοκύριακα καθόμουν σ'ένα τραπέζι δεκατεσσάρων ατόμων και τριών γενεών. Οι πέντε της μεσαίας γενιάς κυμαίνονταν ηλικιακά στα τριανταπέντε με σαράντα. Τρεις εξ αυτών μπαρκάρουν στα καράβια ή ξενιτεύονται στις Αυστραλίες άμεσα, οι άλλοι δύο -η καλή μου κι εγώ- παραμένουμε μέχρι νεωτέρας, αφού ανήκουμε στην προνομιούχα τάξη των εχόντων ακόμα δουλειά. Στο ράδιο έπαιζε ο 902, τυχαία μάλλον, αν και οι οικοδεσπότες ανήκαν κάποτε στην παραδοσιακή αριστερά. Ωστόσο, τα τραγούδια της φτώχειας και της ξενιτιάς διόλου δεν συγκίνησαν τους αυριανούς ξενιτεμένους. Ακόμα κι οι γονείς τους, αυτοί που μεγάλωσαν με τη Μοσχολιού και το Μπιθικώτση συναίνεσαν με ανακούφιση υπέρ της "Λάμψης" (ή νά'ταν η "Σφαίρα";).
Τραπέζι χωρίς κέφι και κέφι χωρίς καψούρα είναι φαίνεται κουτσό.

Κι όμως, τα τραγούδια της φτώχειας και της ξενιτιάς είναι και πάλι επίκαιρα. Με την στενή έννοια που συνηθίζουμε να δίνουμε στο επίκαιρο, εκτιμώντας τις παρούσες συνθήκες ως αμετάκλητες και τις παρελθούσες ως ανεπίστρεπτες. Γιατί η ξενιτιά εδώ γύρω μας πάντα ήταν, απλά κατά το δεύτερο μισό της "χρυσής" τριαντακονταετίας της μεταπολιτευτικής "ακμής" αντιστράφηκε η οπτική μας γωνία προς αυτή κι αλλοτριώθηκε. Οι Ελλάδα έγινε τόπος υποδοχής ξενιτεμένων. Η -όποια- οικονομική πρόοδος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σ' αυτούς. Τα θεμέλιά της όμως ήταν σαθρά και το μόνο που απέμεινε ήταν η λησμονιά του δράματος του ξεριζωμού.

Στο τέλος του 1974 ο Γιάννης Μαρκόπουλος κυκλοφόρησε τους "Μετανάστες", σε στίχους Γιώργου Σκούρτη. Ήταν ο πρώτος καθαρά λαϊκός κύκλος τραγουδιών του συνθέτη κι ευτύχησε να τραγουδηθεί από τη μεγαλύτερη γυναικεία φωνή του ελληνικού τραγουδιού, τη Βίκυ Μοσχολιού κι από το Λάκη Χαλκιά που σ' αυτό το δίσκο έχτισε τον προσωπικό του μύθο.

Το εισαγωγικό τραγούδι του δίσκου, οι "Οκτώ χωριάτες":


Απ' την άλλη δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει πως οι αποστάσεις μικρύναν. Ίσως γι' αυτό φτάσαμε σήμερα νά'μαστε όλοι ξενιτεμένοι στον τόπο μας. Ίσως γι' αυτό το ακριβές παράλληλο του παραπάνω τραγουδιού είναι το παρακάτω, έστω κι αν ο Φρανσουά Βιγιόν που έγραψε τους στίχους έζησε τον δέκατο πέμπτο αιώνα:

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Η βιολογική ταξινόμηση των μπάτσων

Να κάνουμε εξαρχής ξεκάθαρο πως οι μπάτσοι είναι έμβια όντα. Το ότι είναι όντα είναι βέβαια αδιαμφισβήτητο. Το πρόβλημα ξεκινά με την ταξινόμησή τους στο ζωικό βασίλειο. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα επιχειρεί να μελετήσει το παρόν ποστ, το οποίο φυσικά καμία σχέση δεν έχει με τα χτεσινοβραδυνά γεγονότα.

Κάθε νεογέννητος μπάτσος είναι γαλακτοφάγος, συνήθως με τη μέθοδο του θηλασμού. Αυτό είναι ένα αντικειμενικό στοιχείο που αν το προσεγγίσει κανείς μεμονωμένα τείνει στο συμπέρασμα πως οι μπάτσοι ανήκουν στην ομοταξία των θηλαστικών (Mammalia). Κάποιοι μεμονωμένοι επιστήμονες αμφισβητούν τη συγκεκριμένη ταξινόμηση, ισχυριζόμενοι πως η ορθή ομοταξία είναι αυτή των Σαυρόψιδων (Sauropsida). Κύριο επιχείρημά τους είναι ότι οι μπάτσοι εκκολάπτουν (και εκκολάπτονται από) το αυγό του φιδιού. Καθώς επίσης ότι ψεκάζουν δηλητήριο όπως και οι κόμπρες (έστω κι αν το δικό τους αντιμετωπίζεται με Maalox κι όχι αντιοφικό ορό). Αν και μέχρι σήμερα η θεωρία αυτή δεν έχει αποδειχτεί εργαστηριακά, τεκμηριώνεται σε σημαντικό βαθμό με την εις άτοπον απαγωγή. Το δεδομένο είναι ότι τα θηλαστικά είναι η πιο εξελιγμένη ομοταξία του ζωικού βασιλείου με κύρια χαρακτηριστικά την αυξημένη νοημοσύνη, το ανεπτυγμένο νευρικό σύστημα, τον μεγάλο εγκέφαλο και την εξειδίκευση των οργάνων τους. Από τα τέσσερα αυτά κεντρικά χαρακτηριστικά οι εν λόγω επιστήμονες δυσκολεύονται να αμφισβητήσουν την εξειδίκευση των οργάνων των μπάτσων (όργανο της τάξης, όργανο καταστολής κλπ.). Έτσι, ελλείψει και της εργαστηριακής απόδειξης, η θεωρία αυτή μένει αναπόδεικτη. Μοιραία, η συντριπτική πλειοψηφία του επιστημονικού κόσμου τείνει στο ότι οι μπάτσοι είναι θηλαστικά.

Η έτερη ριζοσπαστική θεωρία η οποία διατυπώνεται από τον επιστημονικό κόσμο, είναι πως οι μπάτσοι είναι όντως θηλαστικά και ανήκουν στην οικογένεια των Συιδών (Suidae). Αναλυτικότερα, η θεωρία αυτή κατατάσσει τους μπάτσους στο γένος των Σιδών (Sus), το είδος των Σκροφών (Sus Scrofa) και το υποείδος των Sus Scrofa Domestica. Ισχυρό επιχείρημα όσον αφορά στην ορθότητα της ταξινόμησης αυτής αποτελεί η ακροστιχίδα του είδους (SS), δημοφιλέστατη μεταξύ των στελεχών του κρινόμενου είδους.
Κύριο μειονέκτημα της θεωρίας αυτής είναι η αντιεπιστημονικότητα της διατύπωσής της. Καθώς δεν έχει τύχει θετικής αποδοχής από τις επιστημονικές εκδόσεις, διατυπώνεται συνήθως λεκτικά, με τρόπο μάλιστα στερούμενο στοιχειώδους κομψότητας. Λέγοντας επί παραδείγματι ένας επιστήμων:
"Μικρό μου πόνυ, μικρό μου πόνυ
μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι"
θέτει εν αμφιβόλω την επιστημονική του επάρκεια. Διότι, ως γνωστόν σ' εμάς τους επιστήμονες, το πόνυ ανήκει στο είδος Equus Ferus Cabalus της οικογενείας των Ιππιδών, το οποίο καμία σχέση δεν έχει με τα γουρούνια. Εξάλλου ένας σωστός επιστήμων ποτέ δεν θα αποκαλούσε το κρινόμενο είδος "γουρούνι", πόσο μάλλον συλλήβδην "γουρούνια-δολοφόνοι". Αντίθετα θα χρησιμοποιούσε την επιστημονική ορολογία "σις-σκρόφα" ή έστω στον πληθυντικό "σεις-σκρόφες-δολοφόνοι".

Υπάρχει τέλος μια τρίτη αιρετική θεωρία, σύμφωνα με την οποία οι μπάτσοι ανήκουν στο γένος των Στρουμφιδών (Strumfidae). Η θεωρία αυτή ήταν δημοφιλέστατη στο παρελθόν, είχε μάλιστα διατυπωθεί ευρέως με τη γνωστή επιστημονική ρήση:
"Hyacintho vestis
et albus hats
ipsi non sunt Batsidae
ipsi sunt Strumfidae"

(σε μετάφραση από τα λατινικά:)
"Γαλάζια στολή
και άσπρα καπελάκια
αυτοί δεν είναι Μπάτσοι
αυτοί είναι Στρουμφάκια"
Η θεωρία αυτή ωστόσο ξεπεράστηκε από τη στιγμή που οι μπάτσοι ενδύθηκαν το σύγχρονο χακί ένδυμα.

Η επιστημονική κοινότητα εξακολουθεί πάντως να σπαράσσεται από έριδες αναφορικά με το ζήτημα της ταξινόμησης.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Νο 418

Μεγάλη η χτεσινή και η σημερινή ταλαιπωρία για όσους κυκλοφόρησαν στους δρόμους της Αθήνας πηγαίνοντας στη δουλειά τους. Το συγκοινωνιακό δράμα των συμπολιτών μας οδήγησε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε θεόπνευστους συνειρμούς, αναγκάζοντάς τα να μιλήσουν περί Γολγοθά. Στην επιλογή της λέξης κάποιο ρόλο πρέπει να έπαιξε η αγωνία των μέσων μπας και δεν ψηφιστούν τα νέα μνημόνια και πεινάσει ο εξοντωμένος απ' το περπάτημα και το μποτιλιάρισμα λαός.


Ως ένδειξη σεβασμού για την ταλαιπωρία του αθώου επιβατικού κοινού που υποφέρει από την κοινωνική αναλγησία των απεργών και το απύθμενο θράσος όσων κλείνουν με το έτσι θέλω τους δρόμους δυσφημώντας τη χώρα, η ΜΚΟ Ίδρυμα για την Προστασία της Υγρασίας του Γυμνοσάλιαγκα θεσπίζει ειδική διάκριση για τους πιο αγανακτισμένους ταλαίπωρους. Οι υποψήφιοι καλούνται ενώπιον τριμελούς κριτικής επιτροπής να βλαστημήσουν με τον πιο ευφάνταστο τρόπο τους αχρείους που καταπατούν ασύστολα το ιερό δικαίωμα στην εργασία.
Το πρώτο βραβείο θα είναι επίχρυσο αλλά δεν έχει ακόμα αποφασιστεί αν θα απεικονίζει γυμνοσάλιαγκα ή κωλοτρυπίδα.